Bursa politike e së enjtes!

Ia kam qarë hallin më shumë se gjithkujt në gjithë këtë histori të trishtë dhune të pashembull verbale dhe estetitikisht syvrasëse, punonjëseve të seancave plenare të Parlamentit. Atyre që i ka rënë barra për të zbardhur çdo javë të gjitha këto ligjërime, e për t’i shndërruar në tekste të procesrverbaleve…

Nga Alfred Peza

Nëse ka një “mall” që zhvlerësohet në mënyrën më kostante këto 25 vitet e fundit në Shqipëri, ajo është fjala.

Vendi ku më së shumti konsumohet ky krim është salla e seancave plenarë e të Kuvendit të Shqipërisë. Nga tempulli i shenjtë i fjalës së të zgjedhurve të popullit, ajo është shndërruar në jo pak raste, në të enjten e zezë të “Wall street”-it të gjuhës shqipe.

Shkaktari absolut i krizës permanente të fjalës, është lufta e paprecedentë verbale e Sali Berishës, ndaj kujtdo që i bëhet sadopak pengesë ndër kundërshtarët e tij politikë.

Deri në atë masë, sa as rregullat e Kanunit për fjalën e as ligjet moderne, as norma parlamentare, as rregullat e tjera të shkruara e të pashkruara, as fjalët e urta të tipit “gjuha kocka s’ka, po kocka thyen”, nuk pijnë më ujë.

E tregoi këtë me fjalorin e tij të pashembullt, për çdo Parlament të sotëm, e ndoshta të të gjitha kohërave, edhe të enjten e kësaj jave.

Ku mbajti një nga fjalimet model të shthurjes së çdo kufiri, cdo fantazie dhe të cdo standardi, në komunikimin politik publik.

Nuk ka në diskurin e tij politik, asnjë fjalë mbi rendin e ditës. Asnjë respektim të normës kohore të përcaktuar nga rregullorja.

Asnjë bosht, asnjë temë apo linjë konkrete.

Ka vetëm dy gjëra: Një amalgamë copëzash lajmesh apo thashethemesh të mbledhura në pazarin virtual, me zellin e një milingone dhe durimin e një kinezi, gjatë 7 ditëve që i ndajnë dy të enjtet; dhe një lumë sharjesh, kërcënimesh, epitetesh, shejtanbudallëqesh, që vërshojnë si Vjosa pas reshjeve të ditëve të fundit.

Për të përmbytur, bërë pis, shkatërruar e bërë me baltë, këdo që mendon se po tënton t’i dalë përpara. Fare të paktat raste kur ai mungon, janë të vetmet seanca ku mund të bësh debat idesh, argumentash, tezash dhe alternativash me kolegët e opozitës.

Ia kam qarë hallin më shumë se gjithkujt në gjithë këtë histori të trishtë dhune të pashembull verbale dhe estetitikisht syvrasëse, punonjëseve të seancave plenare të Parlamentit. Atyre që i ka rënë barra për të zbardhur çdo javë të gjitha këto ligjërime, e për t’i shndërruar në tekste të procesrverbaleve.

Për t’i dhënë formën e një dokumenti zyrtar, që duhet të miratohen në seancat pasardhëse.

Për tu ruajtur më pas, në arkiva. Duke patur si normë të paprekshme, renditjen e fjalëve të thëna ne erë, në tekste sipas rregullave të drejtshkrimit dhe normës letrare të gjuhës shqipe.

Jam i bindur se kushdo gjuhëtar apo studiues i shkencave të komunikimit publik, politik, i ligjeve apo historian i çështjeve të pushtetit legjislativ që do të marrë nesër guximin që të mundohet për të kuptuar se çfarë ka dashur të thotë autori, me siguri që do ta kuptojë shpejt se gjithçka është një mision i pamundur.

Imagjino nëse dikush që do të duhet të bëjë studime krahasimore përshembull rreth debatit politik parlamentar në vitet ’20-’30 të shekullit të kaluar dhe atij të sotëm. Dhe të krahasojë fjalimet e pjesëtarëve të grupit të opozitës së 90 e ca viteve më parë, të asaj që edhe atëherë edhe sot quhet Partia Demokratike, duke dashur të krahasojë evolucionin e ligjërimit politik në Parlament të Fan Nolit, Luigj Gurakuqit, Stavro Vinjaut, Sulejman Delvinës e Ali Këlcyrës, me ligjërimet e Sali Berishës.

Shumë shpejt ka për të kuptuar së në gjithë këtë rruzull, vetëm dy gjëra ecin mbrapsht: gaforret dhe cilësia e ligjërimit politik të opozitës shqiptare.