Kongresi me atlete i Ramës
Nga Dritan Hila.
I relaksuar, sikur po shkonte për pushime, çka shfaqej në veshjen e tij, me atlete dhe pa kravatë, Edi Rama mbajti fjalën e tij në Kongresin i cili në të vërtetë nuk kishte asnjë motiv të mblidhej. Qoftë në fillim kur mbajti fjalën e rastit, gjatë diskutimeve apo në fund në replikën për Blushin, ai kishte situatën në zotërim. Fjalimet e Kongresit, ku përjashto Blushin, Daden, Hafizin, Lakrorin dhe Agon, askush tjetër nuk ngriti probleme . Ministrat e tij lexonin hartime, Majko përsëriti kërcënimin se do të kishte zgjedhje nëse nuk do të votohej reforma në drejtësi, ndërkohë salla ishte e vakët si në mbështetje të udhëheqjes edhe në kritikat e kundërshtarëve. Kritikët më të zjarrtë të desidentëve, ishin kryetarët e bashkive që kanë edhe rol partiak. Filtrat e përdorur në përzgjedhjen e delegatëve e dhanë rezultatin. 3 vota kundër në 1.500 delegatë, ishte jashtë logjikës normale. Luajti rol edhe frika. Jo më kot votimi ishte i hapur. Pati peshë në kthimin e Kongresit në farsë edhe fakti se numri i delegatëve konkuronte mitingun, por nuk ka lidhje me Kongresin e partisë së një vendi të vogël. Ata që u tallën me Kongresin e fundit të PD kur u zgjadh Basha kryetar, mesa duket i kopjuan stilin.
Ashtu si dhe ishte parashikuar, beteja e Blushit, Legisit, Lakrorit, Hafizit, Dades, dhe Agos, ishte më shumë një duel nderi, sesa një betejë me shpresë për fitore. Që në hapjen e tij, me fjalën e Erion Veliaj, u pa se kush komandon në PS, kush bën diellin dhe shiun, rregullat dhe rradhën, trashëgimtarët dhe pasardhësit. Fjala para gazetarëve në mbyllje të kongresit e Ballës dhe Braçes që fërgëllonin për të treguar besnikërinë ndaj liderit dhe bezdinë nga armiqtë, është një histori e vjetër në Shqipëri që tregon sesa e vështirë është sjellja normale ndaj atyre që kanë mendim ndryshe dhe nuk janë në një mendje me liderin. Ky Kongres tregoi edhe pse është aq e kollajtë vendosja e diktaturave në Shqipëri dhe pse njerëzit autoritarë janë modeli i zakonshëm i udhëheqjes. Tregoi se sa e vështirë është të jesh kundërshtar dhe sa vullnetarë dalin që t’i linçojnë.
Pas kësaj, Edi Rama është mbret i PS-së. PS është partia e tij, lodra e tij, vegla e tij në arritjen e synimeve. Me një opozitë të shpartalluar, shoqëri civile të dobët ose të blerë, media të cilin nëse nuk e kontrollon, e shkatërron, rruga e tij drejt një mandati të dytë është e pandalshme. E vetmja mundësi e zbehtë, dhe për të qenë të ndershëm shumë e zbehtë, është çarja e asaj partie. Nuk dihet sa do të jetë i ndriçuar elektorati i majtë për të ndaluar këtë revan të Edi Ramës drejt një pushteti absolut dhe kthimit të demokracisë në një farsë; nuk dihet sa ky elektorat është i gatshëm ta kuptojë se Berisha ka ikur dhe po e përdorin si gogol për të mbajtur pushtetin; nuk dihet sa do të jenë mëndjehapur dhe mos bjerë në gjykime meskine për njerëzit që mund të sjellin këtë çarje. Por e vetmja mundësi që Rama të mos kthehet në zot të vendit, është çarja e PS dhe detyrimi i Ramës të negociojë me kolegët e derisotëm në parti, këtë rradhë i detyruar nga vota e sovranit. Në të kundërt, ai që do të konkurojë Enver Hoxhën në jetagjatësinë e qëndrimit në pushtet, e ka një emër dhe figurë: Edi Rama.
Marrë nga: Dritare.net
