Lëvizja e studentëve duhet të ndryshojë Shqipërinë

AGRON GJEKMARKAJ

Prej dy ditësh Shqipëria jeton mes befasisë dhe shpresës! Befasi, sepse propaganda e qeverisë kishte krijuar iluzionin qe këtu nuk kundërshton askush, që opozita është e dobët, që shoqëria miraton arrogancën, teksa pushteti deliron çdo ditë.

Ky mit u rrëzua. Shqipëria zien sepse fëmijët e saj nuk kanë asnjë perspektivë, duket sikur shpresa, e cila mban gjallë çdo individ apo komunitet është vrarë. Këtë e ka bërë politika me kastën e saj sunduese, të majtë dhe të djathtë. Me dëshirën për sundim dhe dalldinë për korrupsion, me rrethin e tyre familjar, me servilët dhe idiotët sahanlëpirës, ku të gjithë së bashku kanë krijuar një rreth vicioz.

Në këtë vend, dija, shkolla, puna e dinjiteti përçmohen! Studentët e ndiejnë këtë kur shohin deputetë në Kuvendin e Shqipërisë, kryebashkiakët dhe drejtorët, apo zaptuesit e demokracisë në universitete. Studentët e kanë kuptuar këtë. Ata nuk janë ngritur thjesht për tarifa. Ata sjellin në Tiranë varfërinë dhe zemërimin e familjeve të tyre. Por siç shkruanin në parullat e tyre, ata nuk janë vetëm të varfër, por të vjedhur. Po, të vjedhur në përditshmëri, në dinjitet, në mundësi, në shanse të barabarta, në konkurrencë, në përfaqësim, në dëshira.

Ato i ka uzurpuar kasta në Tiranë dhe në rrethe me fëmijët e tyre, të cilët iu plasin me fytyrë bashkëmoshatarëve tenderat e baballarëve, pushtetin e tyre që ndjell nënshtrim e servilizëm. Vërtet magjike teksa sheh se si fryhen e mbushen rrugët, duke u derdhur në shtratin e protestës.

Kjo nuk është një protestë për kushte ekonomike, por shumë më tepër se kaq, është protestë për dështimet 28-vjeçare, jo si zhgënjim nga liria, por protestë për vjedhjen e lirisë. Kjo protestë nuk duhet të ndalet. Ajo duhet të rrëzojë këtë sistem. Ajo duhet të synojë kapitullimin e arrogancës së qeverisë me PPP-të me 20 milionë euro për kilometër dhe arrogancën e mosndryshimit të opozitës.

Lëvizja, e cila po rrëfen fytyrën e një Shqipërie që i plas shpirti, duhet t’u dërgojë mesazhin partive politike, që deri tani janë asete private, të shndërrohen në asete publike ose të shporren dhe vendin e tyre ta zënë risitë e një shoqërie që kërkon ndryshim me ngulm që do të jetojë në këtë vend me shpresë dhe jo të ikë pasi politika po ua vret atë. Ndoshta pretendojmë shumë nga studentët, mbase asnjë nga këto që s’do kenë sukses nga dëshira e madhe për t’i sabotuar dhe ruajtur statuskuonë si formë sundimi e tribalizmi, por gjithsesi protesta e tyre emancipuese theu një digë dhe krijoji një model. Kuptuam që një gjë e re është e mundur.

Një këshillë për miqtë studentë: Shkoni te Kryeministria për të protestuar. Kjo klasë politike ia dorëzoi vendin anarkisë, trafikut, kanabisit dhe cubat i bëri bimbash e sadrazem, ndaj protesta është dhe do të mbetet e vetmja terapi. Studentët ende nuk janë në kontakt me botën e interesit dhe të manipulimit, fatmirësisht nuk e njohin as pushtetin e frikës dhe të joshjes, thjesht vuajnë pasojat e tyre.

Ndaj mbeten të vetmit si komponentë shoqërorë që mund të ngrihen dhe të ngjallin “të vdekurit” e të marrin shoqërinë nga pas.