Miell për gallatë

Nga Ilir Levonja

Nuk e di me saktësi se çfarë distance kuptimore ka midis propogandës dhe politikës. Por që të dya janë pjesë e komunikimit me një komunitet të caktuar. Me një qëllim të caktuar, sensibilizimin. Ose e thënë shqip, vënien në dijeni të kësaj mase. Le të themi, edhe për të pasur një përfundim me një arritje. Bindjen e po kësaj mase dëgjuesish. Të të besojnë, të të ndjekin nga pas etj. Ndofta propoganda i përket ideologjisë. Dhe politika pragmatizmit kapitalist. Megjithatë nëse e para është ndërkryer, keqpërdorur, abuzuar. Dhe vështirë se mund të ngrejë kokë më, për shkak të luftrave botërore, kampeve të socializmit, diktatuarve të ndryshme. E dyta po e riprodhon. Por e bën këtë në formën më të keqe të saj. Pra duke e ridënuar sërish. Edhe pse ka një vetëdije tashmë botërore mbi keqpërdorimin e saj. Dhe vëndet më të prapmbetura janë pikërisht ato që bëjnë politikë përmes propogandës.

Para disa kohëve, e kam përkitur këtë fakt përmes asaj këngës së famshme të Minës dhe Çelentanos. Parole, parole, parole. Pra fjalë, fjalë dhe vetëm fjalë… Ky është dominini i përsëritur edhe në plolitikën tonë. Veçse nga shekulli i kaluar, e deri më sot. I kanë shtuar kësaj propogande elementin miell. Dhe nëse ajo këngëtarja, tërësinë e fjalëve përmbledh në një fragmet muzikor, duke thënë se karamale nuk dua më. Shqiptarët ka ardhur koha të thonë. Miell nuk duam më.

Po a ka bërë efekt mielli? A ka qënë bindës? A ka qënë propogandë e arrirë?

1)Nga 1944 e deri në 1990-ën,  ne dinim se ballistët dolën malit për të gjuajtur miell.

2)Nga 1991-92 . U harrua për pak. Pastaj ia plasi në Elbasan. Prag shekulli i ri. Miell për vota. Nga ajo kohë e këtej, si mall i parë për blerjen e votës. Madje u perfeksionua në formën e paketimit. U fut, vaji, orizi, sheqeri. Megjithatë mielli mbeti dominant.

3)Nga 2013 u afrua edhe një lloj mielli tjetër. Ai kanabisit. Në një treg brilant në mes të ditës. Me pista rrugësh të cilat diktatura i bëri qëllimisht të ngushta, që të mos uleshin avionët e armikut. Por prapë, ata u ulën. U ulën dhe pushuan në breg të detit. Bën edhe show.

4)Në 2015-ën!

Tani ka plasur keq. Eshtë bërë sheshi i betejës. Mielli është kthyer në makth politik. Duke ia ditur vlerën, sidomos në kohë fushate ka një luftë për zotërimin e tij. E ardhmja politike?

Të qëndrojmë më konkretisht. Në emisioni Topstory, të para pak ditëve, 28 maj 2015, kryeparlamentari i Shqipërisë atakoi drejt për drejt një fabrikë mielli në Vorë.

Shumë nga analistët e quajtën si një ndeshje derbi. Pra mes opozitës dhe pozitës. Unë nuk e di historikun e mandateve të bashkisë në Vorë. Aq më tepër kur në politikën tonë ngrysesh i djathtë dhe gdhihesh i majtë. Shikoni produktin Gjici në Kamëz. Halili në Kukës, etj. Ose ngrysesh, socialist, gdhihesh lësëist, fiton si demokrat dhe përfundon prapë lësist.

Megjithatë jemi tek mielli. Çfarë ishte përshembull ajo e kryetarit të Kuvendit.  Propogandë për çmitizimin e miellit.? Apo luftë e hapur për zotërimin total të tij.?

Unë them se janë të dyja. Ose pjesë e një gallate të vjetër kur ballistët gjuajnë njëri-tjetrin miell. Pasi është e çuditshme, se ndërsa jam duke shkruar dhe kërkuar, shoh në internet kamionçina me miell. Foto që simpatizantët vet i nxjerrin si trofe tiumfi. Me një fjalë, grini ju grini se ecim përpara.

Dhe ky interneti edhe pse po i dëshmon kudo, nuk po bëhet i bezdisshëm fare për politikën. Madje ata kënaqen me sportivitetin e gallataxhinjëve. Thonë, a ma me fejsbukun merreni ju. Ndërsa nuk përtojnë të postojnë edhe moralin e tyre ''të kulluar'' në foto familjare.

Kurse gallataxhinjtë vazhdojnë me qejf. Të gjithë kanë celulare vërtet, të bëjnë foto. Kamionçina, plot flamuj partish. Thasë mielli, kuti me makarona, sheqeri orizi. Futen në youtube. Dhe aq, gallatë.

 Një lloj gallate që ata i kënaq si spektatorë. Ndërsa këta të miellit, i kënaq nga që po u hedhin miell fytyrës gallataxhinjëve. Aq sa edhe zoti duhet të thojë, nga ta zësh këtë vend gallatë. Nga koka apo nga këmbët?

Eshtë koha e miellit. Të bëjmë gallatë.

Kurse ai që nuk bën pjesë. Që nuk është as tek propoganda as tek politika. Por tek realiteti. Eshtë i jo i besueshëm. Qoftë ky edhe heroi kombëtar.