Mos thuaj i vranë. Thuaj i vramë!

Nga Ilir Levonja

Sikur kaq solidararitet të kemi në të përditshmen tonë. Ne Do ia kalonim edhe Francës. Edhe një demokracie të konsoliduar të një vendi si Amerika. Ne do të ishim modeli i qytetarit të një shoqërie të lirë. Sepse ne jemi vital. Dhe priremi nga zemra.

1) A e dini pse ndiheni të indinjuar? Sepse u përdhos toka juaj. Kjo ka domethënien e madhe të ekzistencës së një populli. Që në fakt bukurinë e vendit të tij e ka ezauruar me folklor të tepruar duke harruar që po e jeton atë. Po kështu edhe bukurinë shpirtërore e përjeton vetëm me ndjesitë e mira. Duke harruar se jeta e njeriut ka edhe poshtërsi. Ose pabesi, e ligësi. Madje në më të shumtën e kohës ne shpenzojmë postulate frazash. Duke u mahnitur frazash jo duke i përjetuar. Duke i treguar, për sportivitet, për dituri. Eshtë kjo arsyeja madhore që ne e kemi të vështirë të kërkojmë ndjesë. Jemi të shkëputur nga realiteti. Jetojmë mendërisht. Jo njëherësh, tokë, trup e shpirt.
Kjo ka sjellur edhe vegjetimin sistemesh, qeverish, qeveritarësh. Madje dhe luftra klasore mes njëri-tjetrit. Po sot nuk është koha e politikës. Eshtë e indinjatës shpirtërore. E turpit që ndjejmë. Që është ndryshe nga ai i të ashtuquajturit qeverisës. I yni është turp njerëzor. Ndaj ka një vërshim kudo shqiptar për atë çfarë ndodhi mbrëmë në darkë në Shqipërinë tone.
2)Ne sot u njohëm me turpin. Ndaj na duket sikur bashkë me Majkëllin dhe Anën. Jemi vrarë edhe ne. Një dy apo tre të kërkuar nuk janë shpirti i malësorit shqiptar. Përpjekja e tyre fisnike për të ndrequr atë jetë që është sa krenaria e një e populli. Aq edhe turpi I qeverive. Andej akoma mungojnë kushtet më minimale të jetës bashkëhore. Por asesi përpjekja për të mbijetuar me turizmin. Duke i mëshuar jetës bio. Dhe ia kanë arritur. Deri sa kanë vizitorë. Kanë turistë. Por një, dy apo tre të kërkuar, janë edhe keqja. Për të cilën duhet hera-herës të ulemi e të flasim.
Nga ana tjetër janë atë që prej të cilëve, banorëve aty u kanoset përpjekja me poshtërsi të tilla. Të një dy apo tre personave që për pesë kacidhe. Qofshin prej floriri. Qofshin diamante…, kujtojnë se mund të kapin parajsën. Dhe se ia hodhën jetës.
Çfarë është një vrasës? Janë përpjekur me qindra. Madje e kemi pjesë të emocioneve artistike. Për shkak edhe të marketingut me temë pasionet e çmendura. Apo të sëmura. Sidomos kur vret nga pas. Nga afër.
Nuk e di se si në atë vend të halleve të mëdha. Të lindin të tillë pasionantë. Duke I kujtuar njerëzit e thjeshtë, si poseduesit apo zotëruesit e mirëqënies së tyre. Por ja që qënka fakt. Dhe u bënë vite tashmë. Që pikërisht nga toka jonë të dëgjojmë për vrasje dhe grabitje të gjakftohta. Pra se çfarë është një vrasës. Nuk ka më asnjë rëndësi të rrekemi ta gjejmë. Përmes filozofive, emrave dhe të tjera. Ne e dimë tani që, qënka edhe shqiptar. Ndaj u bëm me turp.
3)Në botën virtuale shqiptare po shoh një reagim. Dhe më vjen mire. Po shoh që Shkodra do mblidhet sot në darkë dhe Tirana nesër. Po shoh edhe thirrje të një pasnjëshme. Edhe në Kosovë etj. Shoh njerëz që në statutet e tyre në fb kanë vendosur flamurin e Çekisë. Emrat Majkëll dhe Ana. Kudo ka indinjatë.
Bëjmë mire të mblidhen në të gjithë qytetet e Shqipërisë. Bëjmë mire që të lutemi shpirtërisht, jo për show. Eshtë Turp i tokës.
Kështu do lehtësojmë shpirtrat tanë edhe nga turpe të tjera. Brenda vetes. Brenda nesh. Tek vrasjet tona.