Rama, Berisha, Meta e të tjerë, asnjëherë nuk është ashtu siç duket

Berisha nuk i zhgënjen kurrë gazetarët në kërkim të lajmit. Nuk e zhgënjeu as këtë herë Eni Vasilin dhe gjithë median e shkruar e portalet që ndiqnin intervistën e tij duke nxjerrë titull mbas titulli. Me të paktën disa deklarata të forta, Berisha ja doli sërish të ishte “star”-i i të martës në mbrëmje i portaleve dhe të mërkurës paradite nëpër gazeta. Nëse një gjë të tillë që ai e bën me shumë lehtësi çdo herë që flet në publik, do ta reduktonte me të shumtën një herë në muaj – përfshi dhe të enjten e tij parlamentare – fjala do t’i kishte më shumë peshë dhe do të ishte më mirë për të, për partinë e tij e ndoshta edhe më shumë se kaq. Por Doktori është unik dhe duhet trajtuar si i tillë, me gjithë lumin e pabesueshëm të të vërtetave të tij, të gjysëm të vërtetave dhe pavërtetave të plota që thotë. Sidomos për ato që lidhen me historinë e djeshme të politikës shqiptare në të cilën ai është protagonisti absolut. Njëra prej atyre “të vërtetave” të tij, të martën në darkë duhet të ketë trazuar shumë ujra të fjetura e të harruara që dëshmojnë në një drejtim të papritur: historia është si vera, sa më e vjetër, aq më e vyer!

Doktori prodhoi një deklaratë “skiç” që dëshmon se aktorët e politikës shqiptare kanë lëvizur pareshtur në një labirint të errët interesash, shpesh tërësisht të panjohur për publikun, që i vinin herë në krah të njëri-tjetrit si aleatë të dobishëm dhe herë përballë në llogore sulmi si armiq të egër.

“Kam bashkëpunuar me të (Ramën), jo drejtpërdrejt, por nëpërmjet Lëvizjës “Mjaft” për ta rrëzuar Nanon nga pushteti”, tha Doktori në studion e Enit. Duke nxjerrë nga xhepi dhe hedhur në ajër një gur të hershëm që synon të godasë disa zogj.

Kryeministrin të parin që luftën me Berishën e ka si kalë ideologjik beteje edhe brenda partisë së tij;

Erion Veliajn, kryetarin e Bashkisë së Tiranës që bashkë me fadromat dhe vijat e bardha që shënon nëpër kryeqytet, përdor herë pas herë të njëjtin kalë;

Socialistët e vjetër, ende nostalgjikë për teritalin, të përjashtuar e të zëvendësuar nga vëmendja në PS;

E kështu me rradhë, të gjithë ata që për skrupuj vetjakë, për ves e virtyt, për mungesë fati e që mallkojnë fatin, janë kundërshtarë të heshtur dhe me zë ndaj dy kryeministrave dhe zogj të goditur nga guri i ish-kryeministrit të martën në mbrëmje.

Deklarata e Berishës ka një thelb racional. Dikur, këtu 12 e 13 vjet të shkuar nuk ishte sekret pohimi se mbas ideve brilante të protestave të “Mjaft”-it kundër Fatos Nanos ishte skenari i Ramës dhe mbas listës së protestuesve të vijës së dytë – mbushësve – ishin njerëzit e Berishës. Këtë gjë nuk e mendonte, por e kishte bindje Fatos Nano. Interesi i përbashkët – largimi i Nanos nga pushteti – për arsye të ndryshme bënte bashkë njerëz kaq të ndryshëm me njëri-tjetrin. Berishën që donte largimin e Nanos për t’i zënë vendin në qeveri dhe Ramën që donte largimin e Nanos për t’i zënë vendin në parti. Edhe pse me ardhjen e Berishës vinte dhe PD-ja në pushtet, edhe pse me ikjen e Nanos, shkonte PS-ja në opozitë. Dy qëndrime të njëjtë nga dy njerëz të ndryshëm që prodhonin pasoja të ndryshme për pothuaj gjithë shoqërinë shqiptare. Ishte si një bashkëjetesë e njëkohshme mes dy pohimeve që kundërshtojnë njëri-tjetrin, por që janë në të njëjtën kohë edhe të vërtetë.

Kjo ishte çfarë tregoi të martën në mbrëmje Doktori dhe që do ta kalojë me gjasë në heshtje nga Rama. Në politikë, ajo çfarë ka ndodhur në 2003-shin deri në 2005-ën mes tyre është fare normale dhe pjesë e një loje gjithashtu normale, ku palët ndërtojnë aleanca fluide personale nga përtej gardhit publik të armiqësisë. E njëjta gjë ka ndodhur mes tyre edhe në dimrin dhe pranverën e viteve 2007-2008 kur nisën të projektohen në fshehtësi dhe në sinkron ndryshimet kushtetuese që u konkretizuan në prillin e 2008. Edhe shpërthimi tragjik i Gërdecit nuk e ndau aleancën e votave që ishin bërë bashkë për një interes të përbashkët të të dyve, edhe Berishës si kryeministër që donte të rikonfirmohej si kryeministër, edhe i Ramës që donte të bëhej kryeministër me parimin: fitimtari i merr të gjitha!

Të paktën këto dy episode, tërësisht normalë për një vend si Shqipëria me politikë ende në nivel parademokratik, nuk janë sekret për askënd. E njëjta histori ka ndodhur edhe mes Metës dhe Nanos, mes Nanos dhe Majkos, mes Majkos dhe Metës, mes Metës dhe Berishës, mes gjithë këtyre së bashku e veç e veç dhe Ramës. E njëjta histori është edhe mes Ramës që kërkon një mandat të dytë si kryeministër dhe Bashës që pret të bëhet kryeministër me vota të djathta, por duke zgjatur sytë, duart dhe shpresën edhe matanë gardhit të së majtës.

Politika në thelb është një marrëdhënie njërëzore: asnjëherë nuk është ashtu siç duket! Shqipëria nuk bën përjashtim. Aq më tepër kur në Tiranë të gjithë njohin të gjithë dhe të gjithë janë dëshmitarë të dobësive të njëri-tjetrit. Edhe në rastin kur duket si mision i pamundur të gjenden të përbashkëta mes njerëzve që kanë drejtuar këtë vend, të cilët me pak përjashtime, edhe kur janë shënjuar nga fati të bëjnë punën shumë të rrallë të kryeministrit, kanë demonstruar talentin e pakrahasueshëm me të tjerë të pushtetit të informacionit. Dhe të aleancave të vërteta mes armiqësive joreale. Sepse asnjëherë nuk duhet besuar vetëm njëra shqisë në politikë. Sytë, përshembull, gënjejnë: pothuaj asnjëherë nuk është ashtu siç duket në vështrim të parë! Javanews.al