Si u zbulua dhe u vra Benito Musolini, lideri i Partisë Fashiste, 79 vite më parë?
Albert Vataj
Benito Musolini, lideri i Partisë Fashiste Kombëtare dhe ish-Kryeministri i Italisë, u vra më 28 prill 1945. Ai u pushkatua nga partizanët italianë pasi u kap gjatë një përpjekjeje për të ikur në Zvicër. Pas pushkatimit, trupi i tij dhe ai i dashurës së tij, Klara Petaçi, u varën nga këmbët në një stacion karburanti në Milano. Kjo ngjarje shënoi fundin e regjimit fashist në Itali dhe erdhi vetëm disa ditë para dorëzimit të plotë të ushtrisë gjermane në Itali.
Vrasja e Benito Musolinit më 28 prill 1945 ishte një ngjarje e rëndësishme historike që shënoi fundin e regjimit fashist në Itali. Dinamika e vrasjes së tij reflekton tensionet e brendshme të Italisë në atë kohë dhe ndikimin e Luftës së Dytë Botërore.
Musolini u kap nga partizanët italianë ndërsa po përpiqej të arratisej me një konvoj të vogël drejt Zvicrës. Ai ishte i maskuar si një ushtar gjerman në përpjekje për të shmangur kapjen. Megjithatë, një kontroll i rastësishëm nga partizanët zbuloi identitetin e tij dhe ai u arrestua së bashku me disa anëtarë të tjerë të regjimit të tij, duke përfshirë edhe dashurën e tij, Klara Petaçi.
Pas arrestimit, Musolini dhe bashkëpunëtorët e tij u mbajtën në një fermë afër fshatit Giulino di Mezzegra. Më pas, ata u pushkatuan nga një skuadër ekzekutimi partizane. Trupat e tyre u varën në një stacion karburanti në Milano për t’u ekspozuar publikut.
Kjo vrasje simbolizoi rrëzimin e një diktatori që kishte qeverisur Italinë për më shumë se dy dekada dhe kishte bashkëpunuar ngushtë me Adolf Hitlerin gjatë luftës. Vrasja e Musolinit u pa si një akt i drejtësisë nga shumë italianë që kishin vuajtur nën regjimin e tij dhe nga ata që kishin luftuar për çlirimin e vendit nga fashizmi.
Ky akt gjithashtu shënoi një pikë kthese në historinë e Italisë, duke i hapur rrugën një periudhe të re të demokracisë dhe rindërtimit pas luftës. Vrasja e Musolinit u bë një simbol i fundit të një epoke të errët në historinë italiane dhe një fillim i ri për vendin.
Benito Musolini (29 korrik 1883 – 28 prill 1945) ishte një politikan dhe gazetar italian që ishte drejtuesi i Partisë Fashiste Kombëtare. Ai qeverisi Italinë si Kryeministër nga 1922 deri më 1943. Ai drejtoi me kushtetutë vendin deri në vitin 1925, kur ai hodhi pretekstin e demokracisë dhe vendosi një diktaturë. Mussolini frymëzoi disa sundues totalitar, siç ishte Adolf Hitleri.
I njohur si Il Duce (“Drejtuesi”), Musolini ishte themeluesi i Fashizmit Italian.Më 1912, Mussolini kishte qenë një anëtar drejtues i Drejtorisë Kombëtare të Partisë Socialiste Italiane (PSI), por ishte dëbuar nga PSI për mbrojtje ushtarake ndërhyrja në Luftën e Parë Botërore, në kundërshtim me qëndrimin e partisë për neutralitetin. Musolini shërbeu në Ushtrinë Mbretërore Italiane gjatë luftës, derisa u plagos dhe u shkarkua në vitin 1917. Musolini denoncoi PSI, pikëpamjet e tij tani përqendrohen në nacionalizëm në vend të socializmit dhe më vonë themeluan lëvizjen fashiste e cila erdhi për të kundërshtuar egalitarizmin dhe konfliktin e klasës, në vend të tij avokonte ” nacionalizëm revolucionar ”që tejkalon linjat e klasës. Pas marsit në Romë në tetor 1922, Musolini u bë Kryeministri më i ri italian deri në atë datë. Pasi largoi të gjitha kundërshtimet politike përmes policisë së tij të fshehtë dhe grevave të jashtëligjshme të punës, Musolini dhe pasuesit e tij konsoliduan fuqinë e tyre përmes një sërë ligjesh që shndërruan kombin në një diktaturë njëpalëshe. Brenda pesë viteve, Musolini kishte krijuar autoritetin diktatorial si me mjete legale ashtu edhe të jashtëzakonshme dhe aspironte të krijonte një shtet totalitar. Në vitin 1929, Musolini nënshkroi Traktatin e Lateranit me Vatikanin, duke i dhënë fund dekadave të luftës midis shtetit italian dhe Papatit, dhe njohu pavarësinë e qytetit të Vatikanit.
Politika e jashtme e Musolinit synonte të zgjeronte sferën e ndikimit të fashizmit italian. Në 1923, ai filloi “Pacifikimin e Libisë” dhe urdhëroi bombardimin e Korfuzit si hakmarrje për vrasjen e një gjenerali italian. Më 1936, Musolini formoi Afrikën Lindore Italiane (AOI) duke bashkuar Eritrea, Somali dhe Etiopinë pas krizës Abyssinian dhe Luftës së Dytë Italo-Etiopiane. Në vitin 1939, forcat italiane pushtuan Shqipërinë. Midis 1936 dhe 1939, Musolini urdhëroi ndërhyrjen e suksesshme ushtarake italiane në Spanjë në favor të Francisco Franco gjatë luftës civile spanjolle. Në të njëjtën kohë, Italia e Musolinit u përpoq të shmangte shpërthimin e një lufte të dytë globale dhe mori pjesë në frontin e Stresa, Raporti i Lytton, Traktati i Lozanës, Pakti me katër Fuqi dhe Marrëveshja e Mynihut. Sidoqoftë, Italia distancoi Britaninë dhe Francën duke formuar fuqitë boshtore me Gjermaninë dhe Japoninë. Gjermania pushtoi Poloninë më 1 Shtator 1939, duke rezultuar në shpallje lufte nga Franca dhe Mbretëria e Bashkuar dhe fillimi i Luftës së Dytë Botërore.
Nga e majta në të djathtë, ju mund të shihni trupat e pajetë të ish politikanit komunist Nicola Bombacci, Duce Benito Mussolini, të dashurës së tij besnike Clara Petacci, ministrit Alessandro Pavolini dhe politikanit të njohur fashist Achille Starace, duke u ekspozuar në Plaza Loreto në qyteti i Milanos në vitin 1945.
Më 10 qershor 1940 – me rënien e Francës së menjëhershme – Italia hyri zyrtarisht në luftë dhe përfundimisht pushtoi pjesë të Francës jug-lindore, Korsikë dhe Tunizi. Musolini planifikoi të përqendronte forcat italiane në një ofensivë të madhe kundër Perandorisë Britanike në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, e njohur si “lufta paralele”, ndërsa priste prishjen e Britanisë së Madhe në teatrin Evropian. Italianët pushtuan Egjiptin, bombarduan Palestinën e Detyrueshme dhe pushtuan Britaninë e Madhe me sukses fillestar. Sidoqoftë, qeveria britanike refuzoi të pranojë propozime për një paqe që do të nënkuptojë pranimin e fitoreve të Boshtit në Evropën Lindore dhe Perëndimore; planet për një pushtim të Britanisë së Madhe nuk vijuan dhe lufta vazhdoi. Në tetor 1940, Musolini dërgoi forcat italiane në Greqi, duke filluar Luftën Greko-Italiane. Forca Royal Air ndaloi pushtimin italian dhe lejoi Grekët të shtyjnë italianët të ktheheshin në Shqipëri.
Fushata Ballkanike ishte zgjatur ndjeshëm deri në përcaktimin e okupimit të Boshtit të Greqisë dhe Jugosllavisë. Për më tepër, pushtimi gjerman i Bashkimit Sovjetik dhe sulmi japonez mbi Pearl Harbour e detyruan Musolini të dërgojë një ushtri italiane në Rusi dhe t’i shpallte luftë Shteteve të Bashkuara. Musolini ishte në dijeni se Italia, burimet e së cilës u zvogëluan nga fushatat e viteve 1930, nuk ishte e gatshme për një konflikt të gjatë kundër tre superfuqive, por zgjodhi të qëndronte në konflikt për të mos braktisur ambiciet fashiste perandorake. Në vitin 1943, Italia pësoi fatkeqësi të mëdha: deri në shkurt Ushtria e Kuqe kishte shkatërruar plotësisht ushtrinë italiane në Rusi; në maj Aksi u shemb në Afrikën e Veriut pavarësisht rezistencës së mëparshme italiane në betejën e dytë të El Alamein. Më 9 korrik Aleatët pushtuan Siçilinë; dhe deri në 16 u bë e qartë ofensiva gjermane e verës në BRSS kishte dështuar. Si pasojë, në fillim të 25 korrikut, Këshilli i Madh i Fashizmit kaloi një mocion mosbesimi te Musolini; më vonë atë ditë Mbreti e pushoi nga detyra si kreu i qeverisë dhe e vendosi atë në paraburgim, duke emëruar Pietro Badoglio për ta pasuar atë si Kryeministër.
Pasi mbreti ra dakord armëpushimin me aleatët, më 12 shtator 1943 Musolini u shpëtua nga robëria në sulmin në Gran Sasso nga parashutistët gjermanë dhe komandot Waffen-SS të udhëhequr nga Majori Otto-Harald Mors. Adolf Hitler, pasi u takua me ish-diktatorin e shpëtuar, më pas vuri Musolini në krye të një regjimi kukullash në veri të Italisë, Republikës Sociale Italiane, i njohur joformalisht si Republika Salò. Në fund të prillit 1945, në vazhdën e humbjes së afërt totale, Musolini dhe zonja e tij Clara Petacci u përpoqën të iknin në Zvicër, por të dy u kapën nga partizanët komunistë italianë dhe u ekzekutuan në mënyrë të përmbledhur duke shkrepur skuadrën më 28 prill 1945 pranë liqenit të Komos. Trupi i tij më pas u dërgua në Milano, ku ishte varur me kokë poshtë në një stacion shërbimi për të konfirmuar publikisht vdekjen e tij.
