Edi Rama rrëfehet ndryshe: Serbia, armik i dashur. Kosova, toka dhe shpirti shqiptar

Shtat i fortë, më shumë se dy metra i gjatë, zë i thellë. Edi Rama ka luajtur basketboll vetëm për Dinamon e Tiranës, më vonë me ekipin kombëtar. Ai ishte artist, kryetar i Bashkisë së Tiranës dhe për dy vjet është Kryeministër i Republikës së Shqipërisë.

Kështu e nis intervistën me kreun e qeverisë shqiptare gazeta gjermane “Der Freitag”.

E premte: Mirëdita, zoti Kryeministër. Shefi juaj i protokollit më tha se kemi shumë pak kohë për këtë intervistë. Për këtë arsye unë do vë mënjanë listën time të pyetjeve të përgatitura dhe do të shkruaj një fjalë kyçe. Sugjerimi im do të jetë që ju çdo fjalë ta përkufizoni me dy ose tre fraza.

 A jeni dakord me këtë formë të intervistës?

Pse jo. Le të përpiqemi.

Shumë mirë atëherë. Shkruajmë fjalën e parë: nënë.

Nëna ime?

Po, nëna juaj.

Gruaja më e mrekullueshme që kam njohur ndonjëherë dhe jam krenare për të.

Babai juaj?

Dikush që kishte bindje të ndryshme nga unë dhe më lejoi në të njëjtën kohë, të jem ndryshe nga ai.

Basketbolli?

Fokusi është në shpirtin e ekipit. Ne kemi nevojë për lojtarë të suksesshëm. Kjo doktrinë është jashtëzakonisht e rëndësishme për politikën – sepse në një parti apo edhe për të udhëhequr një vend, dikush duhet të mbështetet në një ekip të mirë.

Në cilin pozicion keni luajtur?

Organizator.

Ndeshja më e mirë?

Kur unë bëra më shumë pikë se kundërshtari im më i madh në karrierë. Ne kemi luajtur kundër Turqisë. Megjithatë e humbën ndeshjen.

Kuzhina shqiptare?

Gatime si duhet, ajo është një nga më të shijshme në botë.

Pjata e preferuar shqiptare?

Çdo gjë që ka gatuar gjyshja ime.

Dhe vakti juaj i preferuar?

Kuzhina e gjyshes sime ishte unik, pasi nuk kishte pjatë të mirë dhe të keqe.

Shqipëria: e korruptuar, kriminale dhe e prapambetur?

Këto janë stereotipe të padobishme. Shqipëria nuk është një vend i keq errët. Eshtë një vend shumë i gëzueshëm mesdhetar me shumë diell, një mikpritje të madhe dhe fusha të bukura natyrore. Gjithashtu, Shqipëria ka për të ofruar burime natyrore dhe njerëzore të rëndësishme. Ajo ka ndryshuar plotësisht gjatë 25 viteve të fundit.

Çfarë mëson nga Shqipëria?

Në vendin tonë njerëzit i tolerojnë të gjitha fetë. Shqipëria është një shembull që praktikohet toleranca fetare.

Refugjatët shqiptarë?

Një burim i mrekullueshëm për ata që i mirëpresin. Si emigrantë, shqiptarët kanë treguar për atë që ata mund të jenë në gjendje të bëjnë, kur kushtet politike dhe ekonomike janë në favor të tyre.

Evropa Veriore përballë Evropës Jugore?

Pa dyshim ka një mentalitet të Evropës Veriore dhe Jugore. Dhe ne jemi në mes.

Dhe ku është dallimi?

Zakonisht thuhet se gjermanët jetojnë për punë, dhe jugorët punojnë për të jetuar. Një problem i jugorëve është se ata i perceptojnë institucionet e tyre politike me këtë qëndrim të lirshëm.

Mesdhetar apo ballkanik?

Ne jemi të dyja.

Evropa?

Një projekt i madh vizionar, e cila, megjithatë, është duke kaluar nëpër një fazë shumë të vështirë.

Pse e vështirë?

Ajo nuk ka një qasje strategjike.

Në çfarë mënyre?

Pa Shtetet e Bashkuara të Evropës në një këtë kontinent do ketë vetëm të humbur.

Përse?

Trupit i mungon një pjesë. Diçka si kjo kurrë nuk është e mirë.

Angela Merkel?

Aktualisht, i vetmi person që mund të ngrejë Europën.

Aleksandar Vuçiç (Kryeministër i Serbisë)?

Një djalë i madh.

Serbia?

Një armik shumë i dashur.

Kosova?

Toka dhe shpirti shqiptar.

Droni me flamur të madh shqiptar në stadiumin e Beogradit gjatë ndeshjes së futbollit kundër Serbisë?

Një argëtim i keq dhe pa shije.

Shqipëria e Madhe?

Një mit i dalë mode nga një moshë te shkuar.

Politika përballë Artit?

Politika është lufta ime, arti është dëshirë dhe lutje.

Shtëpitë e lyera në Tiranë?

Kjo ishte një politikë me ngjyra. Me bukuri mund të arrish shumë.

Kryebashkiaku Botëror në vitin 2004?

Ky çmim më ka bërë krenar, sepse ajo ishte një haraç i madh për progresin e bërë në Shqipëri.

Ngjyrat e Edi Ramës?

Çfarë do të thotë?

A ka ndonjë ngjyra që ju preferoni personalisht?

Ngjyrat janë përkufizimet e jetës sime. Në këtë kuptim, unë i përdor të gjitha ngjyrat.

Artistët që ju kanë prekur në veçanti?

Paolo Uçello, Rembrandt, Paul Klee, Marcel Duchamp.

Kryeministër?

Një privilegj i madh. Për t’u zgjedhur si i tillë, është çmimi më i madh që mund të merret nga populli. Në të njëjtën kohë është edhe një barrë e rëndë e përgjegjësisë.

Basketboll, art, politikë: Ju keni qenë i suksesshëm kudo.

Si ta përkufizoj suksesin? Suksesi është diçka shumë relative. Unë shpresoj se jetoj një jetë të mirë. Kjo do të ishte sukses për mua.

Dhe dobësitë tuaja?

Unë kam qenë dhe jam shumë keq në matematikë.

Feja?

Katolike.

Shqipëria pas dhjetë vjetësh?

Në Bashkimin Evropian. Por unë dua provoj ndryshe: Unë ëndërroj një Shqipëri, e cila është e bukur, dhe në të cilën njerëzit mund të arrijnë zhvillimin.

Edi Rama pas dhjetë vjetësh?

E imagjinoj veten në një studio me artistë, filozofë, projektues, e cila është e vendosur në një fshat të izoluar. Po, kjo do të ishte ëndrra ime.