Bëhu shërbëtor i dashurisë së vërtetë

Njeriu mund të zgjedhë çfarë të bëjë, por jo çfarë të dëshirojë. Nëse investimi i shoqërisë sonë në ndrydhjen tonë seksuale është humbje apo shpërblim, kjo është një çështje që kërkon një diskutim tjetër (Arthur Schopenhauer)

Dashuria e vërtetë është ushqim, që e forcon shpirtin. Dashuria e zakonshme është ajo publike që ushqen egon për martesë, është për riprodhim. Bëhu shërbëtor i dashurisë së vërtetë dhe kjo do të thotë të bëhesh i vërtetë, të bëhesh tjetër në dashuri.

Mos u bëj me maskë nga ndjenja e detyrës, sepse atëherë do të zhduket e gjithë bukuria dhe gëzimi. Kujdes nuk bën, ti e di se çfarë do të bësh. Kjo gjithnjë do të jetë një e vërtetë e madhe. Dashuria e pavërtetë gjithnjë të sjell zhgënjime, kurse dashuria e vërtetë sjell shëndet. Prandaj bëhu shërbëtor i dashurisë.

Unë nuk them të bëhesh shërbëtor i atij që dashuron, jo aspak. Unë po them bëhu shërbëtor, përulu idesë së pastër të duash/dashurinë pa obligime, mundohu ta transferosh obligimin në kënaqësi dhe dashuri, atëherë dashuria arrin majat më të larta.

Në çastin kur njeriu bëhet i lidhur, atëherë fillon të bëhet barrë, obligim. Dashuria transformohet në nevojë, dashuria dalëngadalë zbehet. Dashuria pa obligime shfaq shumë përkujdesje, ajo është gjithnjë e merakosur.

Dashuria e vërtetë: vërehet, duket, është e vëmendshme, por brenda saj nuk ka përkujdesje. Nëse ti e dashuron me të vërtetë njeriun, ti do të jesh i vëmendshëm ndaj kërkesave të tij të vërteta, por nuk do të shfaqesh përkujdesje ndaj fantazive të tij idiote dhe të marra.

Dashuria është eksperimenti më i madh në jetë, dashuria është art. Ata që jetojnë pa eksperimentuar energjinë e dashurisë, ata kurrë nuk do të marrin vesh se çfarë është jeta. Ata do të mbeten vetëm sipërfaqe për pa u futur në thellësinë e brendisë.

Po e përsëris, gjëja që duhet bërë është të bëhet dallimi i qartë ta duash dikë dhe të duhesh nga dikush, mes epshit dhe dashurisë. Epshi është pasion i verbër. Dashuria është aroma e jetës, e zemrës, e shpirtit. Të duash është fluturimi i vetëdijes suaj drejt sferave më të larta, përtej kufijve të vetëdijes, të mendjes, të trupit.

Kryesorja është të kuptoni, ta doni dashurinë si diçka që vjen nga brenda nga shpirti, që del jashtë kufijve të trupit, si të njohësh te vetja diçka më tepër. Me fjalë të tjera, si të dalësh, të ngrihesh më lart te vetëdija më e madhe, vetëdija nuk ka kufij. Sa më shumë që bëheni të vetëdijshëm, aq më shumë do ta kuptoni, para jush do të shfaqet kënaqësia e shpirtit.

Dashuria është rezultat anësor i rritjes së vetëdijes, kjo është aroma e jetës. Mos kërkoni atë në rrënjët, sepse rrënjët jeni ju, vetëdija është lulëzimi juaj, në aromën e lules. Në këtë rast ju jeni aq i mbushur nga gëzimi, jeni aq i mbushur nga lumturia, saqë çdo ind i qelizës suaj hapet në ekstazë. Nëse tash ajo është e përsosur, ajo ekziston, ajo është e përkryer, nëse nuk është e përkryer ajo nuk ekziston, përsosmëria dhe dashuria është e pamundur t’i ndash.

Me dashtë-dashuria është diçka e përjetshme, ajo është përjetimi i jetës, kënaqësia e shpirtit por aspak i njerëzve të pandërgjegjshëm, me të cilët është e mbushur bota. Vetëm pak njerëz e kanë njohur se çfarë është dashuria e vërtetë dhe pikërisht këta njerëz janë më të shkathëtit, më të ndriturit, janë majat më të larta të ndërgjegjes njerëzore.

Nëse doni me të vërtetë ta shijoni dashurinë, aktivizoni pesë shqisat tuaja dhe dorëzojuni dashurisë. Nëse doni të rrisni lule në kopshtin tuaj, harroni lulet por kujdesuni për rrënjët, ujiteni atë, plehërojeni atë, kujdesuni që të ketë sa më shumë diell dhe ujë të mjaftueshëm.

Nëse do të kujdeseni për të gjitha, pas pak kohe do të shfaqet lulja me aromën e vet. Çdo lule e ka unin e vet, të veçantën e vet, me aromën e vet. Dashuria është si lulja, por ama më parë bëju vetvetja, më parë njihe veten, dashuria do të vijë si shpërblim. Ajo do të hipnotizojë me aromën e vet, ky është shpërblim përtej kufijve.

Të duash është ndjenjë e veçantë, të jep krahë, të drejton se si duhet të jesh i informuar me diçka, përtej egos tënde. Dashuria të jep mësime, se si të futesh në harmoni me dikë, i cili nuk ka qenë kurrë pjesë e unit tënd. Nëse mund të jesh në harmoni me një femër, nëse mund të jesh në harmoni me mikun, nëse mund të jesh në harmoni me fëmijët, me prindërit, atëherë pse nuk mund të jesh në harmoni me të gjitha qeniet njerëzore.

Nëse harmonia me një njeri të vetëm të sjell në harmoni me të gjitha qeniet njerëzore, nëse mund të jesh në harmoni me të gjitha qeniet njerëzore, atëherë pse nuk mund të jesh në harmoni edhe me kafshët, shpezët.

Fjala dashuri, të duash, është diçka më shumë, sepse ata që e njohin dashurinë, do ta njohin edhe veten, por edhe Zotin. /Telegrafi/