Reshat Arbana: Si pamë për herë të parë striptizëm në 1982
Intervistoi për Albanian Free Press, Albert Z. Zholi
Kush ka qënë filmi më i veçantë që keni realizuar jashtë shtetit dhe çfarë mbani mend nga udhëtimi?
Udhëtim i veçantë ka qenë ai i vitit 1982, me filmin “Gracka” me skenar të Neshat Tozaj. Duhet të xhironin në Austri. Shkuan si përfaqësues të Dhomës së Tregtisë. Ky ishte një sebep për të marrë vizat. Për herë të parë udhëtoja me aeroplan. Dhe sigurisht që do ndodhnin dhe surpriza. Pasi zumë vendet në avion dhe u nisëm, stjuardesa vjen me një tabaka me disa sende që na u dukën si çamçakëz. Nuk pritëm dhe pasi i morëm. Luan Qerimi i futi në gojë dhe përnjëherësh reagoi. Përnjëherësh ndali…Pa dikë në avion që po hapte atë pako në formën e një pakete “çamçakëzi” dhe po fshinte fytyrën…ishin letra të lagura pra…Qeshëm ashtu mbyturazi. Nuk kishim parë kurrë…Nejse. Pasdite vonë arritëm në Budapest. Aty na morën përfaqësues të Ambasadës shqiptare . Pas 3 orësh arritëm në Vjenë.
Ku u vendosët?
U vendosëm në Hotel “Kongresi”. Hoteli i shqiptarëve siç e quanin. Kjo për shkak se me sa duket ishte më i liri. Saimiri, Spiro, Luani, Bashkimi u vendosën në një dhomë të madhe, kurse unë në një dhomë të vogël me krevat tek, më vete. Të nesërmen, në Ambasadë, na priti ambasadori Musin Kroi.
Ku i nisët xhirimet e para?
Xhirimet e para i nisëm nga një stacion metroje në qendrën e Vjenës. Me frikë të madhe sepse mendonim se do na thoshin ndonjë gjë, do na kërkonin ndonjë dokument. Mirëpo nuk ndodhi asgjë. Aty pranë, dy policë simpatikë me rroba, uniforma të zeza ‘shik’ na ndiqnin gjatë xhirimeve e qeshnin e bisedonin me njëri –tjetrin. Saimiri tha:-Hajde, hajde vazhdojmë xhirimet. Nuk kanë ndërmend me na thënë gjë…Janë thjesht, kuriozë.
Tek xhironim, na afrohet një djalë tek të tridhjetat dhe na pyet. U step kur i thamë se jemi shqiptarë. Oooo Albaniesh…dhe ia nisi të këndojë sinjalin e emisionit në radio për shqiptarët jashtë atdheut
Në ara, kantiere fabrika…. U çuditëm! Kam simpati për Shqipërinë-nisi të flasë. Dëgjoj radio Tiranën çdo herë. Atje te ju është demokracia e vërtetë…Ç’demokraci është kjo e jona, kur shefi im paguhet 20 herë më shumë se unë. Ai nuk mund të jetë 20 apo 25 herë ma i mirë se unë, por ky qenka kapitalizmi. Do të kisha dëshirë të vija njëherë atje në Shqipëri dhe do të bëj çmos, -po, po do të vij, një ditë…Shpresoj.
I ziu djalë, ish ndikuar boll nga propaganda për Shqipërinë, e cila me valët radiofonike mbulonte një pjesë të mirë të botës…Të nesërmen xhiruam në një mol të bukur buzë Danubit. Aty, ishin ankoruar shumë varka me vela e me motor. Një vend i mrekullueshëm. Pasi morëm leje nga pronarja, një grua e shëndoshë, nisëm xhirimet. Unë bashkë me Luan Qerimin ecnim anës lumit duke dialoguar. Një moment, zgjata dorën dhe këputa një gjethe nga shelgu vajtues, që na varej mbi krye. Një thirrje e fortë më bëri të stopohem:Nai!
-Bo, bo , ç’ndodhi!
-Nai…Nai…Nai dhe vazhdoi të fliste pa ndalur. Kuptohet faji ishte imi që kisha guxuar të prekja e këpusja një gjethe të tij, apo një degëz të vogël. Sebep ish bërë gjethi i këputur.
“Hajde shtet hajde …për një gjethe, oh ju lumsha!” thashë me vete, “po prandaj e keni qëndisur e zbukuruar vendin tuaj….” . I kërkuam falje dhe vazhduan punën pa trazuar asgjë prej gjëje..Nuk guxonim të preknin më asgjë, në atë mal të mrekullueshëm…Me vehte mendova “E moj zonjë ty të lumtë. Por po të vish te ne mund të thyesh një degë e mund ta shkulësh fare nga rrënjët pemën, e nuk do të thotë askush asgjë! Kur vallë do të bëhemi ndonjëherë sa çereku i tyre?! Eh s’kemi shanse…jo…duhet kohë…shumë kohë…
Çdo gjë në atë vend ishte qëndisur me dorë, e ruhej me zemër. Gjithkund dekor i përkryer. S’kishe nevojë të rregulloje asgjë për qëllimet e njërës apo tjetrës skenë, a episode të filmit. Tjetër kush i kish bërë ato. I kishim të gatshme.
Nga takimet aty çfarë veçon?
Që nga Tirana ishte biseduar që një ditë do të na priste një person tepër i njohur, president i federatës së futbollit Austriak. E quanin OTTO. Në shtëpinë e tij na udhëhoqi shoferi i ambasadës. Një vilë tejet luksoze. Në verandën përpara shtëpisë, qëndronte shtruar një tavolinë e mbushur plot e përplot, me të gjithë të mirat e zotit. Te dera na u sul një qen i madh, pastor Tedesk i quajtur Marko, që hidhej mbi derën e hekurt, duke lehur. Shpejt erdhi zoti OTTO dhe na uroi mirëseardhjen. Na drejtoi për te tavolina e shtruar. Zotëria ishte një mik i Mehdi Bushatit, kryetari i federatës shqiptare të futbollit, të asaj kohe…Ishin ditë të bukura maji…
Hëngrëm e pimë e biseduan gjerë e gjatë për futbollin. OTTO ish shumë i ngarkuar sepse ishte në prag të kampionatit Evropian. Pasi folëm gjerë e gjatë, operatorit Bashkim Asllani i lindi ideja që të bënim një lojë me thyerjen e krahut ashtu si Skënderbeu me Gjinin te filmi “Skënderbeu”. Ndeshja qe e fortë dhe Bashkimi ia theu me pak mundim. I prekur në sedër Otto vendosi apo më mirë kërkoi ta bënin edhe një herë provën. Dhe kështu bënë. Nisi loja dhe Bashkimi i fuqishëm ia theu përsëri, po kur ia ktheu rrafsh në tryezë, tavolina u kthye dhe u rrëzua, duke shpërndarë, në fushën e barit gjithçka ndodhej mbi të.
Shtangëm të gjithë, por Otto na qetësoi;
-Mos u shqetësoni! Kainen problem!…
Dhe porositi personin që shërbente ta rregullonte dhe shtronte përsëri.
Pas kësaj skene, Saimiri i kërkoi t’i sugjeronte një kabare, sepse duhej për të xhiruar një skenë filmi…
-Patjetër, Kabare “Rex”, ndër më të mirat,- foli menjëherë Otto.
Mori telefonin, formoi numrin dhe bisedoi me pronarin e kabaresë, që e kishte mik.
– Do shkoni rreth orës 21:00. Do ju mirëpresë.
E falënderuam me zemër për gatishmërinë e mikpritjen e treguar, dhe pasi u ndamë me këtë njeri të mirë, u kthyem në hotel. Rreth orës 21:00 morëm rrugën për tek Rexi. Badigardi te dera e kabaresë ishte në dijeni dhe na ftoi brenda, ku na priti buzë gaz pronari, i cili na drejtoi te një tavolinë, mbi të cilën qëndronte një shishe dhe gotat e shampanjës.
-Urdhëroni uluni. Atë shishe e keni nga unë …. Çdo merrni mbi të, do të paguani, urdhëroni…Zini vend… Ju lutem!
Zumë vend njëri pas tjetrit. Një skenë e vogël me një glob të madh në mes, një muzikë e lehtë e katër-pesë tavolina me njerëz. Kamerieri erdhi, hapi shishen e shampanjës dhe na hodhi të gjithëve nga pak. E falënderuan dhe panë njëri-tjetrin në sy. Brenda gotave ish një si pip me të cilën pihen lëngjet, por kish një tapë në fund të pipit. Na habiti pak… Thithëm nëpërmjet pipit por më kot. Pipi nuk kish vrimë… ndaj dhe nuk tërhiqte lëng. Por e gjetëm. Në një tavolinë larg nesh, një person pasi mbushi gotën me shampanjë nisi ta rrotullojë pipin… A e gjetën. Ishte e thjeshtë. Ai pip duhej për të krijuar shkumë. Rrotulluam të gjithë në të njëjtën kohë pipat dhe i trokitëm gotat…duke qeshur me injorancën tonë…
Rreth orës 22:00, një muzikë ritmike ftoi në skenë njërën nga femrat. Ajo nisi të lëvizte sipas ritmit muzikor dhe rrotullohej rreth tubit në mënyrë provokuese, duke luajtur me reçipetat dhe duke zbuluar herë njërin gji herë tjetrën e më pas të dy. Kaloi një copë herë…dhe i hoqi fare i flaku në skenë … Me sy të zgurdulluar që të gjithë ndoqëm deri në fund striptizën e saj. Një pauzë e shkurtër dhe nuk vonoi dhe doli një tjetër femër. I njëjti ritëm, kur mbaroi mësuam që kjo e dyta ish polake. Kish qenë balerinë e kishte kërcyer në operën e Varshavës, por kishte ardhur në Vjenë për të fituar më shumë. E ftuan në tavolinë. Dinte rusisht, italisht dhe anglisht. U tregoi se nuk e kishte të lehtë, por duhej jetuar. Saimiri i kërkoi kamerierit të sillte një shishe shampanjë.
-Do ta paguajmë të gjithë-jeni dakord?
-Po nuk dimë sa kushton…A do ta përballojmë?
-Sado të kushtojë …Të pestë sa jemi do ta paguajmë.
Nejse, koha kaloi. Muhabeti u ëmbëlsua. Spiro përkthente shumë mirë rusisht dhe italisht. Dikur i erdhi radha vajzës nga Polonia, e kreu numrin e saj, dhe erdhi përsëri u ul mes nesh. Ndërkohë salla u mbush. Erdhën edhe të moshuar. Orët kalonin, shkoi mesnata. Bashkimi xhironte çfarë i merrte mendja, dhe çfarë i këshillonte Saimiri të fiksonte…
Pasi mbaruam punën u bëmë gati të ngriheshim. Thirrëm kamerierin për të paguar shampanjën. Nuk vonoi dhe kamerieri erdhi dhe na hodhi mbi tavolinë faturën, fletën e pagesës. Na ra pika. Shishja e shampanjës kushtonte 1600 shilinga. Tmerr. 1600 shilinga, unë mund të merrja televizorin. Gërmuam nëpër xhepa dhe nuk bënim dot aq para. Eh, ç’na gjeti! Ç’të bënim, ku ti gjenim?! Saimiri nuk e njihte gjermanishten, por me ato pak fjalë që kish mësuar, sa mbante mend, u përpoq pak a shumë t’i shpjegohej kamerierit:
-Na falni! Menduam se i kishim aq para për të paguar këtë shishe….Por…pamë…se…aq para sa kemi… na lipsen për të blerë karburant… për në hotel…etj…etj. Jemi tregu të pakujdesshëm. Këtu kemi ardhë me rrobat e personazheve dhe portofolat i kemi lënë në hotel…
Kamerieri që nuk e kish kuptuar apo e kish kuptuar keq… mendoi se mos donin një faturë, me vulë e firmë për të justifikuar ato që kishin konsumuar. Shkoi në banak e pas pak u kthye dhe ia vuri përpara Saimirit fletën ku shënohej sasia e shilingave që duhet të paguanin për atë që kishin pirë. Qeshën nga halli që i kishte zënë. U detyruan të prisnin katër orë sa të zbardhej etë vinte shoferi i ambasadës, të paguante faturën, se u turpëruam. Dieta ishte e papërfillshme…
Po për të xhiruar, a xhiruat?
Xhiroi Bashkimi, operatori, ç’ka mundi. Portrete femrash europiane, apo dhe aziatike. Kur u kthyem pasi u stampuan materialet, Saimiri me drejtorin e Kinostudios i panë. Kur u shfaqën ato pamje drejtori i Kinostudios, Vangjushi, vuri duart në kokë dhe shqeu sytë.
-Hiqi, hiqeni këto budallallëqe, mbyllni dyert se mos të marrë vesh njeri çfarë keni xhiruar! A jeni në vete, more?!
