Thirrja e kujtesë kombëtare, 31 gusht 1919, zëri i Komitetit ‘Mbrojtja Kombëtare e Kosovës’

Nga Albert Vataj

Në agimin e një epoke të trazuar, më 31 gusht 1919, kur plagët e Luftës së Parë Botërore ende digjnin tokën dhe ndërgjegjen e shqiptarëve, Komiteti ‘Mbrojtja Kombëtare e Kosovës’ ngriti zërin me një thirrje të fuqishme, të ngjizur me dhimbje, krenari dhe shpresë. Ishte një apel që nuk kërkonte vetëm mobilizim fizik, por zgjim shpirtëror, bashkim kombëtar, dhe rikthim të vetëdijes historike.
“Popull shqiptar, ngrihu për të mbrojtur atdheun!”, kjo thirrje nuk ishte vetëm një fjalë politike, por një manifest i ndërgjegjes kombëtare, një akt i domosdoshëm për të ruajtur tokat e gjakut, kulturën e trashëguar, dhe lirinë që rrezikohej nga harresa dhe pushtimi.
Pas përfundimit të Luftës së Madhe, kufijtë e Ballkanit po riformësoheshin me lapsa të huaj, ndërsa shqiptarët përballeshin me rrezikun e copëtimit dhe asimilimit. Në këtë kontekst, Komiteti u bë zëri i rezistencës pa kompromis, duke kërkuar nga çdo shqiptar, në qytet e në fshat, në mal e në diasporë, të mos heshtnin, të mos përkulnin kokën, por të mbronin me çdo mjet identitetin, gjuhën, dhe dinjitetin kombëtar.
Ky apel nuk i përket vetëm vitit 1919. Ai është aktual, i gjallë, dhe i domosdoshëm edhe sot, në një kohë kur globalizimi, indiferenca dhe relativizmi kërcënojnë rrënjët e trashëgimisë sonë. Është një kujtesë se liria nuk është dhuratë, por sakrificë e përditshme. Se kultura nuk është dekor, por thelb i qenies sonë. Se Kosova dhe trojet shqiptare nuk janë vetëm hapësira gjeografike, por tokë e shenjtë e kujtesës dhe e përkatësisë.
Në këtë përvjetor, le të mos e kujtojmë thjesht si një datë historike. Le ta kthejmë në moment reflektimi, akt angazhimi, dhe premtim për brezat që vijnë. Le të rikthejmë në qendër të diskursit publik ndërgjegjen kombëtare, dinjitetin historik, dhe detyrimin moral për të mbrojtur atë që na bën shqiptarë.