Edhe Mirësjellja është një zgjedhje!

Nga Besmira Xhaferasi

Ajo ditë mbeti në gjysmë! Po, ajo ditë u duk se ndali aty, tek ai çast, tek ai veprim, tek ai gjest…

Ishte si një përpjekje e dëshpëruar, që ndonjëherë kujtesa apo ndjeshmëria njerëzore bën për t’i kujtuar njeriut: humbamendjen e vet, zhytjen e tij në egoizmin e tepruar të së përditshmes, modelin praktik e mbizotërues të natyrës së individit që është mësuar me këtë konvencion të jetuari, e s’ka pse të jetë një përjashtim me zgjedhjen e tij.

Nga ana tjetër, mjafton të hedhësh pak sytë rrotull dhe e kupton se sa shumë ka përparuar shkenca dhe shpikja njerëzore, sa e progresuar po shfaqet bota jonë sot.

Kjo e fundit, gjithnjë më e programuar po bëhet çdo ditë e më e re, më moderne, por më e pangopur dhe e pandjeshme; aq sa, shumë gjëra po humbasin dhe “emrin”, nevojën e përdorimit të tyre dhe për t’i nxjerrë në pah duhen rrëfyer me gisht.

Të përfshirë në tërë këtë proces modifikues, automat e të pashmangshëm jetese ku, inercia e forcës së zakonit na mëson vetëm të zgjohemi, vrapojmë, ushqehemi, përtypim, ripërtypim ushqimin tonë; e prapë të zgjohemi, vrapojmë dhe vazhdojmë kështu pa u ndalur, ditë e përditë, derisa vjen një moment që, i gjithë ky nxitim, e gjithë kjo ngarendje e njeriut, e pushon zhurmën dhe kthehet në diçka të kundërt.

Dhe pikërisht në këtë moment, njeriu duket se përplaset me diçka të re, të pamësuar më parë. E gjen veten vetëm, të zbuluar, të braktisur nga çdo melankoli, duartrokitje, mbingopje apo fitore që deri në atë kohë e konsideronte pjesë të pandashme të tijën. Ndoshta, jo tamam por, diçka e ngjashme me këtë ndodhi dhe më zhvendosi vëmendjen e zakonshme të asaj ditë.

Është normale dhe vërtët gjithkujt mund t’i ndodhë të përballet me dikë që është ngushtë nga paratë, me dikë në nevojë, të lodhur, që endet rrugëve; e megjithëse në forcat e fundit, që i kanë mbetur vazhdon t’i mbijetojë, armikut më të pamëshirshëm që njeriu mund të ketë në jetë, pasigurisë.

Asaj pasigurie, e cila, kur bashkohet me shkallën më ekstreme të jetës (varfërinë e paskrupullt ) dhe me pamundësinë e individit për të vepruar, për ta ndjerë veten të barabartë, të padiferencuar nga të tjerët, me kalimin e kohës kthehet në një mësim të zakonshëm, kthehet në një lloj ndjenje bindje të përhershme që, me qëndrimin e saj “gatitu”, duket sikur raporton vazhdimisht : “Gjithçka është normale! Nuk ka pyetje “pse?” Gjithçka është normale!”.

Ndoshta ,kjo është një arsye, se pse vlen ta prezantojmë edhe tablon e ngjarjes së asaj dite.“Një i moshuar po ecte i vetmuar. I burgosur brenda vetmisë së tij, nisi ta humbiste orientimin. Si një njeri i harruar, po shkëmbehej me disa të rinj derisa, edhe ai vetë arriti të futej në autobuzin e linjës së “Tiranës së Re”. Ngado, po ndeshte në njerëz që lëviznin thuajse ngjitur njëri-tjetrit. Dukej, sikur vështrimi i tyre mbi të i ngjallte bezdi dhe i linte atë mbresë, që i lënë ata, të cilët shtiren në një mirësjellje me armikun. S’kaloi shumë dhe faturinoja zuri të grindej me të, madje e kërcënoi se do e zbriste nga autobusi. Ndërkohë, përgjigjja e vetme e të moshuarit ishte: heshtja. Në anën tjetër, si për të bërë autopsinë e gjithë kësaj çfarë po ndodhte, një i ri kishte ngulur sytë. Në atë çast, fytyra e këtij të huaji, mori shprehjen e një mpirje të ankthshme, të padurim; dukej sikur arsyeja e tij e jashtme po përleshej së brendshmi duke vënë në provë forcën e instiktit të vet. I huaji u duk se i mori këto dërdëllisje të faturinos, si shkas pas të cilit, ai mundohej të fshihte gatishmërinë e tij për të reaguar. Ajo çfarë s’pritej, ndodhi! Një minutë më vonë, situata i ishte kthyer qetësisë. I riu, pasi kish bërë pagesën e biletës për të moshuarin ishte larguar në heshtje…”.

Kaq mjaftoi për t’më konfirmuar edhe njëherë, kuptimin e veçantë që përmblodhi ajo dite e zakonshme: Edhe mirësjellja, është një “zgjedhje” për njeriun, por fatkeqësisht na ndodh që shpesh ta harrojmë këtë dhe padashje zgjedhim të bëhemi bashkëfajtor të rastit, qoftë edhe me indiferencën tonë.