Gjergj Luca nga rruga panoramike Shëngjin–Velipojë bën apel kundër kulturës së sharjes dhe për dinjitetin e veprës

Nga Albert Vataj

Nga kthesat panoramike të aksit Shëngjin–Velipojë, aty ku deti shpaloset si horizont i hapur dhe perëndimi i diellit shoqëron udhëtarin deri në fund të rrugës, sipërmarrësi Gjergj Luca artikulon jo thjesht një përshëndetje, por një thirrje morale. Është një ftesë për të reflektuar mbi mënyrën se si flasim për vendin tonë, si e vlerësojmë punën dhe si e ndërtojmë narrativën kolektive të zhvillimit.

“Nostalgji për Velipojën e dikurshme ku punova e nuk betonova asnjë centimetër bregdet.” Kjo fjali nuk është vetëm kujtim personal; është pozicionim etik. Luca risjell në vëmendje një kohë kur zhvillimi nuk ishte sinonim i shkatërrimit, kur ndërhyrja njerëzore kërkonte bashkëjetesë me natyrën dhe jo dominim mbi të. Rikthimi i tij simbolik në Velipojë, këtë herë përmes rrugës së re, nuk është pendesë apo mburrje, por dëshmi se rrugët e zhvillimit mund të jenë edhe rrugë të ndërgjegjes.

Në videomesazhin e tij, Luca ndalet fuqishëm te ajo që sot përbën një nga plagët më të thella të diskursit publik shqiptar, kultura e urrejtjes, e sharjes dhe e mohimit sistematik të çdo pune të mirë. Pyetja e tij “Pse vetëm shani, pse nuk promovoni punët e mira në Shqipërinë tonë?” është një akt akuzues ndaj një shoqërie që shpesh ushqehet me negativitet, duke harruar se kritika pa drejtësi dhe pa alternativë është thjesht shkatërrim simbolik.

Ai sjell në kujtesë investimin e realizuar nga “Rozafa” në vitet 2000–2002 në kënetën e Vilunit, një projekt që sot do të quhej me plot të drejtë vizionar, resori i parë bio, i ndërtuar pa hekur e beton, duke krijuar një parajsë tokësore brenda mrekullisë natyrore. Në një kohë kur termat “eko”, “bio” dhe “qëndrueshmëri” nuk ishin ende modë, ky investim përfaqësonte një filozofi zhvillimi që respektonte natyrën edhe atëherë kur ajo masakrohej diku tjetër pa mëshirë. Ky shembull nuk vjen si lavd personal, por si provë se në Shqipëri kanë ekzistuar dhe ekzistojnë modele alternative të të bërit biznes dhe të ndërtimit të së ardhmes.

Në këtë kontekst, vlerësimi i tij për rrugën Shëngjin–Velipojë merr një kuptim më të thellë se ai infrastrukturor. Ky aks nuk është thjesht një lidhje mes dy destinacioneve ikonike të bregdetit verior; është një korridor përjetimi, një rrugë panoramike që i jep qytetarit dhe turistit mundësinë të shohë, të ndalojë, të mrekullohet. Është një vepër që bashkon funksionalen me estetikën, lëvizjen me soditjen, ekonominë me ndjeshmërinë.

Gjergj Luca përshëndet dhe vlerëson publikisht të gjithë ata që kontribuan në realizimin e kësaj rruge, duke rikujtuar një parim të thjeshtë, por shpesh të harruar, vepra e mirë meriton mirënjohje, jo heshtje apo baltosje. Sepse rrugë të tilla nuk bashkojnë vetëm hapësira gjeografike; ato gjallërojnë komunitetet, dinamizojnë ekonominë lokale dhe ndërtojnë besim se zhvillimi mund të jetë i mençur dhe i bukur njëkohësisht.

Në fund, mesazhi i Lucës nuk është as mbrojtje personale, as justifikim. Është një apel për ndryshim kulture, nga kultura e sharjes drejt kulturës së vlerësimit, nga cinizmi steril drejt përgjegjësisë qytetare. Sepse një vend nuk ndërtohet vetëm me rrugë, resorte apo investime, por edhe me gjuhën që përdor për veten dhe me aftësinë për të njohur e promovuar punët e mira që i japin shpresë së nesërmes.