Ikja e pakohë e Naun Shundit, aktorit që solli një mënyrë të thellë dhe të ndjeshme të lojës skenike

Nga Albert Vataj

Naun Shundi nuk është më mes nesh. U nda në moshën 66-vjeçare, pas një beteje të gjatë e të dhimbshme me kancerin e lëkurës. Por ai mbetet në çdo skenë ku aktori guxon të jetë i vërtetë, në çdo tekst ku fjala kërkon shpirt, në çdo kujtim ku arti nuk është zbavitje, por dëshmi.

Aktor, regjisor, dramaturg e pedagog, Shundi ishte një figurë e dashur dhe e respektuar e skenës shqiptare. Me mbi gjashtëdhjetë role, ai nuk ndërtoi vetëm personazhe, por krijoi botë ku publiku mësonte të qante, të qeshte, të mendonte. Ai dha mësim në Akademinë e Arteve, duke formuar breza të rinj aktorësh e regjisorësh, dhe spikati me humorin e hollë në emisionin televiziv “Shkruaje në akull”.

Por mbi të gjitha, Naun Shundi la gjurmë të thella me teatrin “Zonja e Bujtinës” – një shtëpi e kthyer në skenë, ku publiku nuk vinte thjesht për të parë, por për të ndjerë. Aty ai dëshmoi se arti nuk ka nevojë për shkallë të mëdha, por për afërsi të thellë; nuk kërkon lavdi, por kuptim.

Shundi ishte aktor që i fliste absurditetit me humor, dhimbjes me dinjitet e harresës me kujtesë. Si regjisor, guxoi të eksperimentonte me forma të reja, duke e bërë teatrin e tij një hapësirë të lirë për ide dhe shpirtra krijues. Si dramaturg, solli vepra ku dialogu ishte pasqyrë e jetës, shpesh e ashpër, por gjithnjë njerëzore.

Lufta e tij me sëmundjen u bë edhe njëherë dëshmi e karakterit. Fillimisht u trajtua në Francë, më pas në Shqipëri, me ndihmën e institucioneve dhe sensibilizimin e publikut. Teatri i tij dhe komuniteti artistik u ngritën për ta mbështetur. Por kur sëmundja e mundi trupin, nuk i mori dot as zërin, as dritën.

Projekti i fundit i planifikuar, “Il commissario daltonico a teatro”, mbeti i papërfunduar, por edhe kjo është një shenjë e bukur: arti i tij nuk u mbyll, mbeti i hapur, i gjallë, në pritje të duartrokitjeve që nuk pushojnë kurrë.

Naun Shundi nuk kërkoi të mbahej mend, por të mos harrohej. Dhe sot, kujtimi i tij është një udhërrëfyes për ata që duan të jetojnë me artin, jo për artin. Një përkulje e heshtur para një njeriu që jetoi artin si një akt dashurie ndaj jetës.