Amaneti i dashurisë nga Dritëro Agolli

Nga Rea Godo

Muajit e fundit të vitit akademik janë shumë të ngarkuara për studentët e nxënësit. Po e nis kështu shkrimin e ditës së sotme, jo në një formë për të justifikuar mungesën në “Një tufë rrezesh nëpër RE” apo për të treguar se po kaloj ditë të parehatshme, por për t’i treguar bashkëmoshatarëve se ajo që po përjetojnë është e përbashkët dhe nuk janë të vetëm.

Në ditë të tilla, kur të vetmet lexime që më mbushin ditë-natën janë ato në lidhje më shkollën e kur në çdo çast më duhet të shkruaj të gjitha idetë që më lindin për punën timë shkencore, kudo që të ndodhem, të lexuarit letërsi e konsideroj luks edhe pse është dashuria ime më e madhe. Megjithatë, këto ditë që sytë më përvëlojnë nga rrezatimi i gjithfarë ekrani teknologjik, e vetmja hapësirë për t’u argëtuar, frymëzuar dhe për të gjetur prehje është të lexoj poezi.

Gjithçka kisha nevojë ishte një shije e ëmbël shpirti, melhem dashurie dhe tharm jete dhe nuk mund ta gjeja askund tjetër ve çse në poezitë e Dritëro Agollit.

Çdo lexues ka disa libra të dashur, njësoj si miqtë, të cilëve u hap zemrën në netët e gjata pa hënë, u rrëfen pasiguritë nën dritën e lehtë mbrëmjeve, gjen shpatullën për të ndarë frikërat dhe mbështet kokën në vargjet e shkronjat e tyre. I tillë është për mua ky libër. “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua” është libri i parë i botuar pas largimit nga jeta të Agollit, nën kujdesin e veçantë të zonjës së tij, Sadijes dhe poetit Ilirian Zhupa.

Qysh nga titulli mund të kuptohet lehtësisht se tërësia e përmbledhjes poetike i dedikohet dashurisë.

Së pari, ky libër është një kujtesë për dashurinë e vertetë. Mes të rinjve ndihet sikur dashuria ka evoluar dhe domosdoshmërisht është hasur me rrugëtimin drejt modernizimit, ku nganjëherë ndihet se ka ngecur nëpër skutat e të pavërtetës. Megjithatë, mes të rinjve ka nga ata shpirtra të vjetër, për të cilët dashuria mbetet e thjeshtë dhe kuptimplotë, njësoj si në gjashtëdhjetë vitet e shkuara apo në shekuj më parë.

Ndër rreshtat e Agollit, pa e menduar dy herë më kujtohet aroma e parezistueshme e shtëpisë, ngrohtësia e njerëzve të dashur, rehatia e dashurisë, oazi i paqtë, romancat në kohë të vështira e gjithashtu shpresa.

Së dyti, mënyra e jashtëzakonshme e respektit dhe dashurisë së tij për gruan, bashkëshorten, nënën është frymëzuese dhe të mbush me ndjesitë me të bukura të universit. Dritëroi i përkushtohet më shumë vëmëndje dhe kujdes dashurisë, duke e trajtuar atë në  çdo hallkë, qysh tek dashuri çkat lojcake, tek dashuritë në largësi, mjalti i martesës, vazhdimësia e saj, ëmbëlsia me të vegjlit e deri tëk faza e dashurisë së mo çme, e cila pasi është maturuar për një jetë nuk i frigohet më as vdekjes dhe është transformuar në një energji hyjnore.

Sa më shumë lexoj Agollin aq më shumë dashurinë e përfytyroj si pemën e bukur, plot gjelbërim e fruta të ëmbla, e cila kërkon të pastrohet nga barërat e këqinj, të kujdesesh për dheun dhe ujitjen e saj dhe vetëm kur bëhet e madhe aq sa të kthehet në ombrellën tënde të sigurisë, atëhërë kur jashtë bërtet furtuna, por nën strehën e saj rrezaton dielli, në ato çaste mund të konsiderosh se në këtë botë ke gjetur vërtetë një thesar me vlerë.

Së treti, unë mahnitem   çdo herë që ndër rreshtat e tij has adhurimin e shprehur hapur për të dashurën e përjetshme. Dritëroi ka fuqinë ta hyjnizojë dashurinë e tij të madhe, ta kthej në përmase surreale edhe pse dashuria e tij është e thjeshtë, shumë e prekshmë, reale, pa zbukurime të kota, pa asgjë të ndërlikuar.

Në përfundim mund të thëm se libri “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua” shkruar nga Dritëro Agolli është një qoshkë prehje dhe kënaqësie, në ditë të bukura e të vështira. Nëse dëshironi t’i falni vetes disa orë të mbushura me frymëzim rikthjuni leximit të poezive dhe më pas të gjitha do i shihni pak më ndryshe.

Ju ftoj në leximin e “E bukura, lozonjarja, tokësorja Grua”!

(botuar me lejen e autores)

http://njetuferrezeshneperre.blogspot.com/2019/05/andrrantren-udhetimi-pas-ne-kohe.html