Adriano Celentano për ikjen e pakohë të Michael Jackson, 15 vite më parë

Kjo është ajo çfarë ka shkuar para 15 viteve, Adriano Celentano, për vdekjen e Michael Jackson, për këtë humbje të madhe të botës muzikës dhe artit të shpirtit.

Brenda meje, Michael Jackson shpërtheu diçka kur dëgjova për herë të parë “Billie Jean” nga albumi “Thriller”, vijon kumtimi i Adriano Celentano-s.

Unë u mahnita, jo vetëm nga mënyra e tij origjinale e të kënduarit, nga aranzhimi inovativ i Quincy Jones. Telat ishin të zgjuar në ritmin e pasme me një harmoni të rrallë ku basi. Në plan të parë, ishte mjeshtri për të nënvizuar se një D ishte gati të vinte. Në fakt, që në hyrje, edhe para se të dëgjoja zërin e tij, pata një ndjenjë të çuditshme nëse zëri i tij ishte ai bas me një ajër paksa të ngulët dhe ato tela që dukej se i binin në majë të gishtave. Pothuajse si për të shpallur: «Djema, kam ardhur… Do të jem atje për pak…».Dhe ai ishte atje. Notat e asaj hyrjeje ishin preludi i diçkaje muzikore që po ndodhte. Pastaj vjen zëri i tij. Dhe në fund të asaj kënge, edhe para se të dëgjoja pjesën tjetër të albumit, tashmë ndjeva zhurmën e një uragani që do të përhapej në të gjithë tokën.

Shtatëqind e pesëdhjetë milionë disqe të shitura. Dhe tani, të gjithë pyesin se kush e vrau. Diagnoza e arrestit kardiak, një gjë e parëndësishme që tregon se sa e pjerrët mund të jetë imagjinata e dikujt që është kapur në gabim ose paaftësia e një mjeku, nëse dikush ka ekzagjeruar në injektimin e një ilaçi nga i cili ai ishte tashmë i varur.

Kishin kaluar vetëm 48 orë që kur Michael vdiq dhe fjala konspiracion kishte bërë xhiron e botës. Por vrasësi i vërtetë është para nesh, ja ku ai na shikon, e takojmë çdo ditë kur shkojmë të blejmë gazetën ose kur shikojmë televizor. Vrasësi mund të thuhet se e kemi në shtëpi, e ushqejmë, e vëmë në gjumë, por nuk bëjmë asgjë për ta edukuar që të mos vrasë. Le të pretendojmë se nuk e shohim dhe nuk mërzitemi nëse lajmet që dalin nga ekrani i vogël për lirimin e plotë të Michael Jackson, nuk kanë të njëjtën rëndësi si kur në vend të kësaj, prej vitesh, ai ka qenë famëkeq duke u akuzuar për ngacmim seksual.

Për dhjetë vjet “media kriminale” e masakruan atë pavarësisht se ai pretendonte se ishte i pafajshëm dhe pavarësisht se nuk kishte asnjë provë. E shkatërruan, e rrënuan, e përgjysmuan. Dhe kur më në fund patën mundësinë ta ngrinin atë për një shpërblim të drejtë para botës, çfarë bënë mediat? I dhanë goditjen e fundit: i thanë “Michael Jackson është shpallur i pafajshëm”. Por ata e thanë kaq qetë, saqë goditja me thikë nga media këtë herë ishte fatale. Me shpirtin e tij ende të kulluar nga gjaku, ai më pas u përpoq t’i jepte zë asaj pafajësisë së njohur më në fund, në një mënyrë ndryshe dhe si gjithmonë gjeniale. Përpjekja ishte mbinjerëzore. Atij iu desh të mblidhte forcat e tij të fundit, tani i copëtuar nga makina vdekjeprurëse e konsumizmit  dhe kështu njoftoi takimin e tij të fundit me miliona fansa, të cilët ishin përpjekur të marrin biletat dhe të jenë të pranishëm në një nga 50 koncertet-eventet në Londër. Për pesëdhjetë ditë ai do të këndonte, argëtonte dhe luante me ata që e kanë dashur gjithmonë dhe nuk kanë dyshuar kurrë në pafajësinë e tij. Ai do t’i kishte treguar botës për atë të vërtetë që mediat e lanë burracakërisht. Por bota tani e ka kuptuar!…

Por ishte tepër vonë!

Përgatiti: Albert Vataj