Gjergj Luca për Ben Ahmetajn, dashuri-urrejtja e Salës dhe “gjeli” që kakaris ende majë mullarit

Luca e nis sot komunikimin përmes mediave sociale, nga një skenë qetësie pothuaj idilike, Fish City si një mikrokozmos harmonie, me zërat e fëmijëve që cicërojnë, me diellin e dhjetorit që zbut të ftohtin dhe me familjarë e vizitorë që përjetojnë një ditë pushimi në një hapësirë të ndërtuar mbi punë, vizion dhe këmbëngulje. Kjo hyrje nuk është dekorative; ajo shërben si kundërpeshë etike ndaj asaj që vjen më pas. Nga njëra anë, jeta që ecën përpara, prodhon, ndërton dhe gëzon. Nga ana tjetër, politika që riciklon figura, role dhe mllefe, pa dhënë llogari.
Kur Luca sjell në vëmendje figurën e Ben Ahmetajt, ai nuk e bën si analizë juridike apo politike, por si diagnostikë karakteri. Ironia për “dashurinë e madhe” të Sali Berishës për Ahmetajn, dikur armik, sot i përkëdhelur, është një goditje e drejtpërdrejtë ndaj oportunizmit politik, ku parimet ndryshojnë sipas interesit të momentit. Xhelozia e shprehur me shaka nga Luca është në fakt një thumb i hidhur, një dashuri e tillë nuk lind nga bindja, por nga nevoja.

Metafora e “gjeli mbi mullarin” është thelbi i këtij diskursi. Gjeli, figurë klasike e mendjemadhësisë dhe zhurmës boshe, shndërrohet në simbol të një kaste politike që vazhdon të këndojë edhe kur terreni poshtë është pleh. Kur Luca i kujton Ahmetajt përgjigjen e dikurshme për restorantin “Oligarku”, ai në fakt po thotë se koha ka ndryshuar, por roli jo. Arratisja nga drejtësia nuk e ka zhveshur Ahmetajn nga dëshira për protagonizëm; përkundrazi, e ka zhvendosur atë nga skena institucionale në atë të propagandës.

Në këtë pikë, kritika e Lucës bëhet më e ashpër dhe më e drejtpërdrejtë. Ai nuk e toleron “ndalesën morale” që Berisha dhe opozita i bëjnë drejtësisë, duke e përdorur Ahmetajn si zë politik, ndërkohë që pranojnë se mbi të rëndojnë akuza të rënda. Këtu denoncohet standardi i dyfishtë, drejtësia kërkohet për kundërshtarin, por relativizohet kur shërben për interesin opozitar. Sipas Lucës, kjo nuk është opozitë; është pazar.

Thirrja e tij për Ahmetajn është e thjeshtë dhe burrërore në formë, por e fortë në përmbajtje, nëse je i pafajshëm, përballu me drejtësinë. Arratisja nuk është akt politik, por pranim frike. Po aq e qartë është edhe thirrja për Partinë Demokratike, të jetë reale, e vërtetë dhe konsistente. Nuk mund të ndërtohet shtet dhe as opozitë duke “rehabilituar” figura që i shmangen ligjit, sepse kështu minohet vetë ideja e ndëshkueshmërisë.

Në thelb, ky qëndrim i Gjergj Lucës nuk është as personal dhe as partiak. Ai vjen nga një logjikë e thjeshtë qytetare: shteti nuk ndërtohet me gjela që këndojnë mbi pleh, por me përgjegjësi, përballje dhe drejtësi të barabartë për të gjithë. Dhe pikërisht kontrasti mes qetësisë së Fish City-t dhe zhurmës së politikës e bën mesazhin edhe më të fortë: ndërsa disa ndërtojnë realitet, të tjerë jetojnë ende në simbolikën e mullarit, duke kënduar për të mbuluar frikën nga ligji.

Albert Vataj