Ja fati…

Nga Thoma Goga

Sebep për këtë fejton u bënë ca studente që “rrëfeheshin” tek një fallxhore para provimit…Siç duket kërkonin fatin. E thonë se fati njëherë të vjen te dera. Po ai as duket e as thërret. Ca thonë se fatin duhet ta kërkosh. Po ca të tjerë thonë se fati të vjen vetë. Duhet të dish ta njohësh, ta lexosh, ta prekësh. Ca thonë se simbole të fatit janë patkonjtë. Një shoku im gjeti brenda një muaji katër patkonj. Eh, sa u gëzua! Mbase shpresonte të gjente edhe kalin. Po një ditë në mulli, kali i mullixhiut ia kish futur me shkelm. Thua si shpërblim që i kish marrë patkonjtë?! Ca të tjerë thonë se glasat e harabelave janë kismet, janë fat. Po të ishte kështu, do ishte bërë milioner një krushku im që e dhjesin harabelat çdo ditë në orën 18, kur kthehet nga ugari. Nuk dihet kush e ka “fatin” këtu; krushku im që e lë punën në orën 18, apo harabelat që glasojnë fiks në të njëjtën orë. Mirë do bënin dhe ato studentet të rrinë ca kohë poshtë harabelave. Nuk i dihet, mbase e kanë fatin tek glasat. Bën vaki që kështu kalohen më lehtë edhe klasat… Nejse. Për fatin ka legjenda pafund.

Ditët e fundit dëgjova këtë histori origjinale. Kish ndodhur në një nga vendet fqinjë. Një fakiri, që tërë jetën kish qenë i varfër, në vitet e fundit të jetës i ra një lotari kombëtare. Një biletë kish blerë e fati i trokiti; 100 milionë euro. Pas disa ditësh do shkonte edhe në bankë. Po çmendej nga gëzimi. E merrte atë biletë e, deri sa të shkonte në bankë, ua tregonte të gjithëve. Diku dikush, që “i zinte dora” edhe gjëra të vogla, si me terezi ia “klepsi”, me një fjalë ia zhvati. Fakiri doli fare nga binarët. Në atë rrugë ku mendoi se “e humbi”, dilte çdo ditë; mëngjes, drekë, darkë. Kërkonte e nuk linte kosh pa kontrolluar. Nuk linte letër të hedhur pa lexuar. Në një nga këta kosha e gjetën një mëngjes të ziun fukara pa jetë…Aty e kish fatin. Po koshit dhe sot e kësaj i thonë “koshi i milionerit”. Ish-milioneri i vërtetë shkoi në botën tjetër, po të tjerët akoma besojnë se aty mund të jetë akoma thesari. Ndaj tek ky kosh gjen gjithmonë njerëz që rrëmojnë. “Gërmo, Tare, gërmo…”.   

Po të shohim pak më afër. Fare afër. Ja në fshatin tonë. Dy shokë fëmijërie; Tasi dhe Lipi nuk ishin ndarë asnjëherë. Thoshin se në një javë kishin lindur. Bashkë kishin qenë ushtarë. Bashkë në kooperativë. Edhe kur u bënë për nuse, donin të martoheshin në të njëjtën javë. Ngaqë nuk i vinin dot njëri – tjetrit si krushq, Lipi e la dasmën të dielën pasardhëse. Kjo i pëlqeu edhe krushqisë. Nejse.

Edhe kur u bënë nga 80 vjeç bashkë rrinin. Një ditë, kur do merrte pensionin, Tasit iu shkrep e bleu një biletë lotarie. Po më shumë gëzonte si fëmijë e shpresonte shoku tjetër, Lipi. “Do të fitosh, i thosh, dëgjo mua, unë kam fat…”. Si pinë “shqeton” e darkës, ikën në shtëpi. Me gjithë plakat u mblodhën te shtëpia e Tasit. Në darkë televizioni nxori numrat fitues. Dhe fati erdhi pa trokitur. Bileta e Tasit ishte vërtetë milionere. Hajde Tasi, hajde! Ai ishte “milioneri” më i ri. “E ‘re, të thashë, të thashë”, gëzonte akoma më shumë Lipi. Ishte vërtetë fatndjellës. E kthyen në festë jo vetëm atë mbrëmje, por edhe të nesërmen kur do merrnin paratë. Para e madhe, jo llafe. Për t’i marrë mezi gjetën ca kllëfa jastëku. Gjithë javën hanin bashkë. Ku mbaroheshin gjithë ato para! E ç’hanin ata! Po prapë stomaku i tyre si plënc pule aq mbante; “u vra” shumë. Pastaj, si pleqëri u ndanë; hanin veç e veç në vatrën e tyre. Shkurt; iu kthyen psheshit me kos. Filloi rituali i “shqetos” mëngjes e darkë. Kuptohet, pagesa nuk ishte si më pare; me rrotacion. Tashti paguante “milioneri” i ri Tasi. Po një mëngjes Lipi u gdhi i merakosur për paratë e shokut të tij milioner. Dhe si shokë të vjetër, e pyeti pa hezitim.

–         Ore Tasi, kam tre ditë që më dalin në ëndërr ato paratë e tua.

–         E pastaj,- ia ktheu Tasi,- ça do ti?

–         Jo mo, jo nuk dua asgjë. Po që t’i largoj këto të flamosura ëndrra, të vij t’i prekë, t’i shikoj ato mut lekë, t’u marrë pak erë …

–         Të viç o babam. Hajde ore, që tashti.

Dhe u nisën për tek shtëpia e “milioner” Tasit. Kaluan rrugën kryesore që Lipit iu duk më e gjatë se kurrë. Pastaj hynë në rrugicën nga dukej qartë shtëpia e “milioner” Tasit. Hyn në oborr. U ulën në shkallë si të ishte “pit-stopi” i parë për t’u ngjitur në katin e dytë. E po normale. Njëri fishkëllente nga frymëmarrja. Tjetri ankohej nga gjunjët dhe kyçet e këmbëve. Shkallët i ngjitën sikur të ishte film me xhirim të ngadaltë…”Milioner” Tasi hapi derën kryesore. Në korridor hoqën këpucët. Lipit nuk i pritej sa të shikonte paratë. Rrotullonte kokordhoqet e syrit, që pas gjyzlykëve të trasha, dukeshin si filxhan çaji. Pastaj Tasi hapi dhomën e gjumit. Lipi prapë shqyente sytë për të parë thesarin. Më në fund “milioner” Tasi hapi derën ngjitur me dhomën. Ishte një banjo. Aty ishin stivosur nja 7-8 këllëfa jastëku mbushur me para.

–         Po ç’ke bërë kështu, o Tasi, – shpërtheu Lipi, -mbahen gjithë këto para në hale?!

–         A, kam rënë rehat o Lipi.- u përgjigj Tas “milioneri”.- Sa herë shkarkohemi, marr nga dy llapushka 50 mijëshe e fshihem. Kështu bën edhe plaka, po ajo fshihet më mirë. Merr tre “llapushka”. Pse të blej letër higjenike? Në këtë moshë që na erdhi fati, këtu e kanë fatin paratë tona.

–         Ti Tasi ke rrjedhur, më duket…

–         Ke rrjedhur e ke pjedhur ti, që sheh ëndrra me paratë e mia. Pa futi një të shkarkuar, një të fshirë dhe do ta shohësh. Edhe do lirohesh, edhe ëndrrat e tua të liga do largohen.

Lipi, që e njeh mirë “gjuhën” e romuzeve të shokut, tundi kokën dhe u ul në banjë të bënte “pit-stopin” e dytë, duke mbajtur në dorë nja dy “llapushka”…