Komisioni i Venecias: Partitë të marrin përgjegjësitë dhe t’i japin fund praktikave të paligjshme zgjedhore

Nga Pierre GARRONE

Tashmë dy vjet më parë, në konferencën pas zgjedhjeve lokale, kisha thënë se erdha si veteran i ligjit dhe praktikës zgjedhore shqiptare. Kjo është ende më e vërtetë tani, por nuk do të flas aq shumë për të kaluarën – si një veteran i luftës – sesa për të ardhmen. Megjithatë, ne duhet ta njohim historinë në mënyrë që të mos riprodhojmë gabimet e kaluara. Ne gjithashtu duhet të dimë se ka kaluar koha dhe se zgjidhjet që mund të dukeshin të përshtatshme njëzet vjet më parë, tani mund të jenë të vjetëruara.

Njëzet vjet më parë, rishikimi i legjislacionit zgjedhor shqiptar ishte një prioritet. Miratimi i legjislacionit në përputhje me standardet ndërkombëtare ishte i nevojshëm për të siguruar që zgjedhjet t’i përmbaheshin këtyre standardeve. Tani, situata është e ndryshme. Është e vërtetë se mendimi i fundit i Komisionit të Venecias dhe i OSBE / ODIHR-it, i miratuar në vitin 2011, ende nënvizon hapësirën që mbetet për përparim në këtë fushë. Do të kthehem në këto çështje pak kohë më vonë, por kjo nuk është më qendrore.

Në fakt, organizatat ndërkombëtare kanë thënë gjatë se problemet kryesore nuk qëndrojnë më në legjislacion. Për shembull, raporti i Asamblesë Parlamentare thotë se “pa përmirësim domethënës në mbajtjen e zgjedhjeve demokratike në Shqipëri nuk mund të bazohet vetëm në legjislacionin zgjedhor, por varet mbi të gjitha nga zbatimi i tij dhe ndryshimi i qëndrimit dhe praktikave të udhëheqësve kryesorë politikë “. OSBE / ODIHR-i thekson nevojën për përpjekje të fuqishme për të adresuar çështjen e vazhdueshme të blerjes së votave, si nëpërmjet një fushate të vetëdijesimit qytetar dhe ndjekjeve penale dhe angazhimit të vërtetë nga partitë politike. Ai gjithashtu këmbëngul në nevojën për të luftuar abuzimin e burimeve shtetërore dhe presionet lidhur me punësimin për votuesit. Legjislacioni është vetëm sekondar në këtë drejtim; i takon palëve të interesuara zgjedhore për të marrë përgjegjësitë e tyre dhe për t’i dhënë fund praktikave që tashmë janë më të paligjshme.

Le ta themi në një mënyrë më këmbëngulëse. Ne nuk jemi shumë larg nga Ithaca, por rrjeti Penelope nuk është shembulli më i mirë i një mënyre për të arritur qëllimin, përveç nëse ky qëllim nuk është se asgjë nuk ndodh. Zhdukja e përhershme e asaj që është bërë, për ta rikthyer atë në një mënyrë tjetër, nuk mund të jetë një shembull i suksesit. Le të marrim një imazh tjetër, duke lënë literaturën e lashtë në sportin e sotëm: ndryshimi i rregullave të lojës gjatë gjithë kohës do të jetë thjesht një mënyrë për të nxjerrë lojtarë të mundshëm nga loja. Ndryshimet e vazhdueshme në legjislacionin zgjedhor nuk do të ofrojnë ndonjë shërbim për demokracinë dhe madje mund të jenë një pengesë për shumë votues.

Komisioni i Venecias dhe OSBE / ODIHR kanë theksuar në mënyrë të përsëritur se një reformë e suksesshme zgjedhore është ndërtuar mbi të paktën tre elementet e mëposhtme: 1) legjislacion i qartë dhe gjithëpërfshirës që plotëson standardet ndërkombëtare dhe adreson rekomandimet e mëparshme; 2) miratimi i legjislacionit me konsensus të gjerë pas konsultimeve të gjera publike me të gjithë aktorët; 3) zotimi politik për të zbatuar plotësisht legjislacionin zgjedhor në mirëbesim.

Elementi i dytë është, pra, përfshirja e procesit legjislativ. Me fjalë të tjera, të gjitha palët, si në qeveri ashtu edhe në opozitë, duhet të përfshihen dhe mendimet e tyre duhet të merren parasysh. Të ashtuquajturat komisionet partizane u përdorën gjerësisht për të përmbushur këtë

qëllimi; ajo e krijuar kohët e fundit është në të njëjtën linjë. Reforma zgjedhore megjithatë duhet të kufizohet në arritjen e elementit të parë: duhet të synojë respektimin e standardeve ndërkombëtare në përputhje me rekomandimet e mëparshme; do të ishte e pakuptimtë nëse nuk do të merrnim parasysh elementin e tretë, zbatimin me mirëbesim.

Prandaj do të përsëris atë që kam thënë për të paktën dhjetë vjet në këtë vend: stabiliteti i ligjit zgjedhor është i nevojshëm për të siguruar pjekurinë e demokracisë. Është thelbësore për të siguruar besimin e publikut në procesin zgjedhor. Ne duhet të synojmë drejt një reforme të kufizuar zgjedhore.

Në veçanti, për një kohë të caktuar – unë do të flisja për një apo dy dekada të paktën – diskutimi rreth sistemit zgjedhor duhet të mbetet roli i akademikëve dhe të mos jetë më subjekt i politikës së përditshme partiake. Ndryshimi i metodave të votimit – për shembull nëpërmjet votimit elektronik – nuk është tabu, por këtu përsëri duhet të jemi të vetëdijshëm se asnjë sistem nuk është ideal dhe se gjithmonë ekziston rreziku i mashtrimit – thjesht, ndryshimet e natyrës së saj. Për më tepër, mashtrimi i duhur nuk mund të konsiderohet si një çështje e rëndësishme sipas raporteve të vëzhgimit të organizatave ndërkombëtare.

Edhe nëse stabiliteti i elementeve kryesore të ligjit zgjedhor është i përshtatshëm, përbërja e komisioneve zgjedhore dhe funksionimi i tyre janë kritikuar në mënyrë të përsëritur dhe duhet të rishqyrtohen. Më saktësisht, çështja e politizimit të komisioneve zgjedhore është ngritur prej kohësh dhe është përsëritur në opinionin e vitit 2011, si dhe në raportet e fundit të vëzhgimit të zgjedhjeve. Megjithatë, pyetja është se çfarë lloj përmirësimi është i mundur. Plotësisht ndryshimi i sistemit për të siguruar anëtarët e vërtetë të pavarur nuk u duk e mundur deri tani. Para gjetjes së kandidatëve të vërtetë të pavarur – kjo mbetet për fat të keq një sfidë shumë e madhe – duhet të ndërmerren hapa të ndërmjetëm. Në këtë kontekst, fokusi nuk duhet të jetë vetëm në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve dhe vëmendja duhet t’i kushtohet të gjitha niveleve të administratës zgjedhore. Në

veçanërisht, është thelbësore. për të kufizuar mundësitë për largimin e anëtarëve të komisioneve zgjedhore: largimi duhet të jetë i motivuar dhe i jashtëzakonshëm. Emërimi në fund i anëtarëve duhet të shmanget dhe vetëm njerëzit e trajnuar siç duhet duhet të pranohen si anëtarë të komisioneve zgjedhore dhe trajnimi duhet të jetë i certifikuar.

Sa i përket vendimmarrjes së komisioneve zgjedhore, shqetësimi kryesor është mundësia e bllokimit në mungesë të kuorumit. Kodi duhet të përcaktojë se çfarë masash duhet të ndërmerren për të lejuar që të gjitha komisionet zgjedhore të ndërmarrin përgatitjet e nevojshme për zgjedhjet, pavarësisht mungesës së kuorumit, veçanërisht nëse disa parti nuk i caktojnë përfaqësuesit e tyre në kohën e duhur. Një zgjidhje mund të jetë të sigurojë vetëm për një kuorum të anëtarëve të emëruar.

Për pjesën tjetër, opinioni i vitit 2011 ka bërë të qartë se një numër sqarimesh janë ende të nevojshme, veçanërisht në lidhje me zgjedhjet lokale të cilat nuk trajtohen në mënyrë të detajuar në ligjin si zgjedhjet parlamentare. Megjithatë, të gjitha sqarimet nuk duhet të adresohen në legjislacionin primar. Kodi tashmë është i gjatë dhe rregullat teknike mund t’i delegohen Komisionit Qendror të Zgjedhjeve.

Çështja e ankesave dhe apeleve mbetet një nga shqetësimet kryesore. Këtu përsëri gjithçka nuk mund të zgjidhet nga legjislacioni, por përfshirja partiake në emërimin e Kolegjit Zgjedhor duhet të zvogëlohet duke shtypur mundësinë që partitë politike të refuzojnë një gjykatës pa motivim. Një numër dispozitash duhet të qartësohen – në mënyrë të veçantë për të parandaluar ankesat dhe organet e apelit për të shmangur marrjen e një vendimi ose për të refuzuar një apelim për arsye formale.

Tema të tjera të cilat duhet të adresohen janë rregulloret për median dhe financimin e fushatës. Kjo është e rëndësishme për të siguruar barazinë e mundësive dhe, si pasojë, besimin në procesin zgjedhor.

Shkurtimisht:

Është gjithnjë e më shumë kohë që të mos diskutohen aq shumë për legjislacionin – për rregullat e lojës – sesa për të luajtur lojën. Vetëm lojtarët, politikanët, partitë politike dhe palët e tjera zgjedhore mund të luajnë këtë lojë. Organizatat ndërkombëtare mund t’i ndihmojnë, t’i trajnojnë ata, por vetë nuk do të luajnë vetë lojën.

Prandaj, çdo reformë zgjedhore duhet të përqendrohet në sigurimin e përputhshmërisë së legjislacionit me standardet dhe rekomandimet ndërkombëtare. Për të qenë i suksesshëm, ajo duhet të jetë gjithëpërfshirëse dhe të zbatohet në mirëbesim nga të gjitha palët e interesuara.

De-politizimi i administratës zgjedhore është një qëllim thelbësor, por nuk mund të arrihet në një hap. Ndërkohë, mund të merren masa për rritjen e besimit. Kjo nënkupton zvogëlimin e varësisë së mundshme të të gjitha niveleve të administratës zgjedhore nga vendimet politike, veçanërisht në zvogëlimin e mundësive për largimin dhe sigurimin se vetëm personi i trajnuar siç duhet merr pjesë në administratën zgjedhore në të gjitha nivelet.

Në këtë kuadër, Komisioni i Venecias është i gatshëm të diskutojë çdo mundësi të bashkëpunimit të ardhshëm në fushën zgjedhore me autoritetet shqiptare, në veçanti me Komisionin Qendror të Zgjedhjeve.

Shënim: Fjala e mbajtur në tryezën e sotme të organizuar nga KQZ për reformën zgjedhore në Shqipëri.