Një mëngjes nga magjia e Kelmendit, kartolina e Kryeministrit Rama për një të diel shqiptare

Po, është një çast magjepsës i shkujdesjes së jetës së vërshimtë në Kelmendin epik, kur paleta e ngjyrave ngjyn me gjallëri dhe diell kreshtat e Alpeve, duke shpalosur ngadalë mrekullinë e këtij caku bjeshkator, këtë copëz të rrallë të Shqipërisë, ku qielli duket më afër dhe heshtja flet me zë të malit. Në atë çast, Kryeministri Edi Rama ndau me ndjekësit e tij një kartolinë digjitale, një përshëndetje të thjeshtë: “Mirëmëngjes dhe një të diel të mbarë.” Por në sfondin e fjalëve, pamjet flisnin më shumë se çdo urim.

Në ato pamje filmike, Kelmendi nuk është thjesht një vend në hartë, një cep i largët i Shqipërisë, është një ndjesi e thellë dhe depërtuese. Një përqafim i tokës me qiellin, një kujtesë e bukuria nuk ka nevojë për zbukurime, vetëm për vështrime të ndjeshme. Delet që vrapojnë drejt një shpërfaqje të magjishme që çelet para syve të adhurimit. Olimpi i maleve që shfaqet dhe blici i diellit që shkrepëtin mes shkëmbinjve, shtëpitë që mbajnë aromën e gurit dhe të drurit, kulmet e nismës së turismit, dhe gjelbërimi vibrues që nuk lodhet kurrë së jetuari, të gjitha bashkë krijojnë një poezi vizuale që fton shpirtin të pushojë.

Në pulsin e kësaj gjallërie, duket sikur vetë natyra ka zgjedhur të flasë: “Mos harro se je pjesë e kësaj toke. Mos harro se bukuria është këtu, në rrënjë, në gur, në frymë.” Postimi i Kryeministrit nuk ishte vetëm një përshëndetje, por një ftesë për të ndalur ritmin, për të parë me sy të rinj, për të ndjerë me zemër të hapur.

Kelmendi, me madhështinë e tij të qetë, na kujton se Shqipëria ka vende ku koha nuk ecën me orë, por me frymë. Dhe në një të diel të zakonshme, një kartolinë e tillë mund të bëhet një lutje e heshtur për më shumë ndjeshmëri, më shumë kujdes, më shumë dashuri për atë që është e jona.

Albert Vataj