Dasara Xhangolli në rolin e Izabelës në “Përtej Horizontit”, një udhëtim drejt thellësive të shpirtit njerëzor

Nga Albert Vataj
“Përtej Horizontit” do të ngjitet në skenën e Teatrit të Korçës, “Andon Zako Çajupi” me premierën e një vepre të madhe të anatomisë së shpirtit njerëzor, një nga aktet krijuese nga më të ndjera dhe introspektive të dramaturgut amerikan Eugene O’Neill, nën regjinë e Silvio Goskovës.
Shfaqja do të jepet më 31 tetor, 1 dhe 2 nëntor, duke sjellë për publikun një reflektim të thellë mbi ëndrrat, dashurinë, fatin dhe kufijtë e zgjedhjeve njerëzore.
Në qendër të interpretimit, spikat aktorja Dasara Xhangolli, e cila mban rolin e Izabelës, një figurë e ndërtuar me finesë, që përfaqëson përplasjen midis dëshirës për jetë dhe peshës së realitetit.
Izabela është një grua që ndien, ëndërron dhe përpiqet të gjejë dritë në kufijtë e errësirës. Përmes saj, O’Neill ndërton një simbol të femrës së ndarë mes pasionit dhe detyrimit, mes asaj që zemra kërkon dhe asaj që jeta imponon.

Dasara Xhangolli e mishëron këtë karakter me një ndjeshmëri të rrallë. E diplomuar për Regji në Universitetin e Arteve, ajo është një aktore që ka ndërtuar një profil të gjerë në skenë dhe në ekran, duke spikatur për forcën e brendshme, botën e pasur emocionale dhe organikitetin që e bën praninë e saj natyrshëm të besueshme.
Në rolin e Izabelës, Xhangolli arrin të krijojë një ekuilibër delikat mes ndjenjës dhe reflektimit, duke e shndërruar personazhin në një figurë të gjallë, që mbart brenda saj gjithë dramën e njeriut që endet “përtej horizontit” të vetvetes.
Regjia e Silvio Goskovës sjell në qendër përplasjen midis ëndrrës dhe realitetit, një temë universale që O’Neill e kthen në metaforë të fatit njerëzor. Përballë Izabelës, karakteret e Jurgen Markut, Niko Kanxherit, Zamira Kitës, Antonio Tolës, Fludea Harizit dhe Mishela Çervenit krijojnë një ansambël të fuqishëm emocional, ku çdo personazh është pasqyrë e një dileme ekzistenciale.

“Përtej Horizontit” mbetet një nga veprat më të hershme, por edhe më përfaqësuese të Eugene O’Neill, që i dha atij Çmimin Pulitzer në vitin 1920. Është një dramë që shikon njeriun si udhëtar të përjetshëm midis ëndrrës dhe tokës, midis idealit dhe dështimit, midis dashurisë dhe vetmisë.
Teatri i Korçës, me këtë produksion të ri, i jep publikut shqiptar një mundësi për t’u përballur me thellësinë e një vepre që flet për nevojën për të kërkuar diçka më shumë, përtej horizontit që shohim çdo ditë.