“Kur përqafohen Drini dhe Buna” dhe Shkodra shndërrohet në një amfiteatër i spektaklit të natyrës

Nga Albert Vataj
Takimi i Drinit dhe Bunës është një prej mrekullive të Shkodrës. Kjo tablo natyrore bëhet edhe më madhështore kur e sheh si pjesë të një simfonie më të gjerë ujërash që e rrethojnë qytetin dhe e bëjnë atë një nga peizazhet më të bekuara të Shqipërisë.
Drini zbret nga Alpet me energjinë e rrëkeve të egra dhe me shpirtin e luginave të thella që ka përshkuar. Buna, e qetë, e gjerë dhe e ndritshme, niset nga zemra e Liqenit të Shkodrës, duke bartur në ujërat e saj qetësinë e mijëra vitesh, pasqyrimin e maleve dhe shtrirjen e pafund të ujërave që ushqejnë jetë të shumëllojshme.
Por në këtë gjeografi të bekuar, nuk mungon as lumi Kir, ai fill i argjendtë që zbret nga malet, me ujë të pastër e të ftohtë, si një uratë që vjen prej thellësive të bjeshkëve. Kiri sjell aromën e shkëmbinjve, zërin e humnerave dhe të burimeve të kristalta, duke i shtuar Shkodrës një tjetër damar jete që plotëson mozaikun ujëror të saj.
E gjitha kjo bashkohet me praninë e Liqenit të Shkodrës, gjigantit të qetë që shtrihet si një pasqyrë hyjnore mes Shqipërisë dhe Malit të Zi. Ky liqen është jo vetëm streha e mijëra shpendëve dhe një prej perlave të biodiversitetit në rajon, por edhe zemra që rreh ritmin e Bunës, duke e ushqyer lumin me dritë, jetë dhe hapësirë.
Kur Drini e Buna takohen, nuk është vetëm bashkimi i dy lumenjve, por finalja e një udhëtimi të tërë ujërash që vijnë nga male, liqene e lugina për të formuar një peizazh që i ka dhënë Shkodrës pasuri, kulturë, histori dhe frymëmarrje. Ky përqafim natyror ka ndërtuar qytetin ndër shekuj: ka mundësuar tregti, ka ushqyer tokat, ka mbrojtur njerëzit dhe ka qenë vetë themeli mbi të cilin shtrihet civilizimi shkodran.

Në fotografinë e ndarë nga kryebashkiaku Benet Beci, kjo shfaqet si një poezi e përkryer: Drini i gjallë, Buna madhështore, Kiri i heshtur dhe Liqeni i pafund, të gjitha bashkë në një harmoni që vetëm natyra di ta komponojë. Brigjet e gjelbëruara, qielli i hapur dhe reflektimi i ujit krijojnë një ndjenjë paqeje, ndërsa horizonti zgjohet i artë, sikur Shkodra të merrte bekimin e përditshëm të ujërave të saj.
Këtu, në këtë ndërthurje lumenjsh dhe dritash, Shkodra gjen identitetin, ngjyrën dhe shpirtin e saj. Këtu fillon historia dhe këtu rishkruhet përditë.
Këtu, ku uji përqafon ujin, qyteti merr formën e një amfiteatri të gjallë, ku natyra dhe njeriu bashkëjetojnë në një poezi të pandërprerë.