Shiroka dhe Zogajt, kjo mahnitje që shpërfaq magjishëm si një solemnitet bukurish Liqeni i Shkodrës

Ka vende që nuk të thërrasin me zhurmë, por me një përshpërimë të butë që vjen nga thellësitë e natyrës dhe heshtjes. E tillë është magjia që shpërfaq Liqeni i Shkodrës, në atë segment të bekuar që përfshin Shirokën dhe Zogajn, ku çdo gjë duket se ndodh në një kohë tjetër, më të ngadaltë, më të ndjerë, më të bukur.

Në një video të ndarë nga kryebashkiaku i Shkodrës, Benet Beci, liqeni vjen si një ceremonial solemn, një shfaqje e natyrshme dhe e thellë, ku çdo rrahje vale është një përkulje ndaj bukurisë, çdo fluturim zogu një fjalë e pathënë e lirive, çdo rreze drite që prek ujërat një përqafim i përjetësisë.

Për ta vizualizuar, përshkruar dhe përjetuar këtë shumësi mundësishë dhe spektakli që ofron Liqeni i Shkodrës dhe gjithë kjo gjatësi që shtrihet përballë qytetit si një panoramë impresioniste, mund ta ndiqni gjithashtu edhe nga përshytjet e të huajve të intervistuar, që janë në Shirokë, në Zogaj, por edhe ata që i ngjiten Taraboshit.

Panorama është mahnitëse, një bashkëjetesë mes qetësisë së ujit dhe lëvizjes së lehtë të natyrës përreth. Malet pasqyrohen mbi sipërfaqen e qetë të liqenit si kujtime të pathyeshme. Gjithçka duket se frymon në një harmoni që e fton njeriun jo vetëm të pushojë, por të rigjejë veten.

Shiroka dhe Zogaj, dy fshatra që rrinë të përqafuar me liqenin, janë bërë një destinacion i parapëlqyer jo vetëm për pushimtarët vendas, por edhe për udhëtarët e huaj që kërkojnë jo zhurmë, por përjetim. Aty, llojshmëria e shpendëve dhe pasuria ujore nuk janë vetëm bukuri për syrin, por pjesë e një ekosistemi të rrallë që ndërthuret në mënyrë të përsosur me jetën e njerëzve. Peshkatarët që dalin në mëngjes herët, fëmijët që lozin buzë liqenit, zërat që zbuten në mbrëmjet e ngrohta verore – të gjitha janë pjesë e një poezie që ndodh çdo ditë.

Në këtë bashkëjetesë të përkryer, natyra nuk është thjesht një sfond, por aktore, udhëheqëse dhe mikpritëse. Zogjtë që kalojnë mbi sipërfaqen e ujit, zhurma e lehtë e varkave që presin valët, aroma e peshkut të freskët dhe freskia e pemëve buzë rrugës, gjithçka bashkohet në një simfoni që flet me gjuhën e paqes.

Pushimi në Shirokë apo Zogaj nuk është vetëm një largim nga përditshmëria, por një kthim tek ajo që është më e natyrshme tek njeriu: dëshira për të qenë pranë ujit, pranë natyrës, pranë vetes. Është një mundësi për të jetuar thjeshtësinë, për të ndjerë thellësinë, për të përjetuar pa ngut.

Ndaj, në këtë verë, për të gjithë ata që kërkojnë freski, aventurë dhe qetësi, Liqeni i Shkodrës i pret, si gjithmonë,i kthjellët, i madhërishëm dhe i hapur, për t’u bërë pjesë e kujtimeve më të bukura që një njeri mund të marrë me vete nga pushimet. Sepse disa vende nuk vizitohen, ato ndihen. Dhe Shiroka e Zogaj janë pikërisht të tilla.

Albert Vataj