Rama uron mirëmëngjes dhe një të diel të qetë me pamjen magjepsëse nga Liqeni i Zambakëve në Shkodër

Kryeministri Edi Rama ka zgjedhur ta nisë këtë të diel me një përshëndetje të veçantë mirëmëngjesi, të shoqëruar nga një pamje që të lë pa frymë, një video ajrore nga Liqeni i Zambakëve në Shkodër. Në këtë peizazh magjepsës, natyra duket sikur ka shpalosur qilimin e saj më të bukur, një fushë e pafundme zambakësh të bardhë dhe të purpurtë që lëkunden mbi sipërfaqen e qetë të ujit, sikur të ishin të qepur me dorën e ndonjë hyjnie të padukshme.

Pamja është e gjallëruar nga lëvizja e një kanoeje që, si një penel mbi telajon e një pikture të gjallë, çan qetësinë e kësaj lëndine ujore dhe lë pas një gjurmë që i shton poezinë çastit. Videoja, më shumë se një përshëndetje, është një ftesë për të ndalur për një moment dhe për t’iu dorëzuar hijeshisë së natyrës shqiptare, një kujtesë e butë se edhe brenda zhurmës së përditshme, ekziston një cep i paqtë ku bukuria flet pa fjalë.
Ky gjest komunikimi nuk është thjesht një përzgjedhje estetike, por edhe një mënyrë për të rritur vetëdijen mbi thesaret natyrore që rrezatojnë fisnikëri dhe qetësi, siç është ky liqen i jashtëzakonshëm në zemër të Shkodrës.

Magjepsja që shpërfaqet në videon e publikuar nga Kryeministri Edi Rama në rrjetet sociale nuk është thjesht një pasqyrim i natyrës, ajo është një poezi e gjallë, një simfoni ngjyrash dhe qetësie që ngas ndjesinë e një bote të paprekur, ku gjithçka frymon me ritmin e bukurisë së pastër. Liqeni i Zambakëve në Shkodër shfaqet si një ëndërr e tejdukshme, ku petalet e bardha dhe të purpurta lundrojnë mbi sipërfaqen e qetë të ujit si fjalë të pathëna në një letër dashurie të shkruar nga natyra.

Kanoeja që rrëshqet butësisht mes kësaj lëndine të luleve të ujit duket si një lutje e heshtur që kapërcen kohën, një udhëtim meditimor përmes bukurisë që nuk kërkon përkufizime. Qielli reflektohet në ujë, uji reflekton zambakët, dhe zambakët reflektojnë një Shqipëri që përtej sfidave, di të jetë e hijshme, di të tregojë anën e saj më të përkorë e më të ndritshme.

Është një çast që e kthen realitetin në poezi, një pamje që nuk të mjafton ta shohësh — duhet ta ndjesh, duhet ta mbash brenda vetes si një kujtim që nuk venitet, si një dëshmi se dhe në këtë kohë, natyra mund të flasë më bukur se çdo fjalë.

Albert Vataj