Nga Genti Çela
Ka një paradoks në reaksionin e krijuar tek ne për modelet e rinj të jetës publike në vend, të aktivizmit vullnetar, filantropisë, artit, shkencës dhe lëmi të tjera në hutimin tonë të përgjithshëm.
Sidomos kur të rinjtë angazhohen, duke mos qëndruar këmbë e duarkryq përballë një realiteti të trishtë për shumëkënd që pret nga dikush pak shpresë e solidarizim.
Një ndër emrat e shënjestruar së fundmi nga thellësia e kolltuqeve të portaleve anonimë, është edhe ai i Arbër Hajdarit, të riut që drejton një grupim të rinjsh vullnetarë që ndodhen çdo ditë pranë familjeve në nevoja të posaçme.
Falë Arbrit dhe “Fundjavë Ndryshe”, mijëra familje, sigurojnë çdo ditë ushqimin. Qindra pacientë të lënë të pashpresë spitaleve tona, janë kuruar e operuar, në spitalet më të mira të Europës.
Mbi njëmijë familje kanë sot një strehë. Balta e herëpashershme, e gjen Arbrin duke dërguar fëmijë të sëmurë jashtë, duke ndihmuar e strehuar familje, duke akomoduar së fundmi një numër afganësh duke mos pritur tezat pro a kundër, por duke u bërë pjesë e zgjidhjes emergjente që i sheh dhe ata si njerëz në nevoja të posaçme.
Me një vokacion shpirtëror të pashoq, i kudogjendur në të katër anët e vendit tonë të varfër në masë të dhimbshme, kalon vitet më të bukura të jetës duke ndarë tragjiken e jetëve të harruara me empatinë e vet, tek gëzon besimin dhe admirimin e shqiptarëve kudo në botë.
Tutsa të fshehur prapa një aparati celular, shpelluar nga kafja e lagjes, qenkëshin shqetësuar për një gëzim familjar të Arbërit. Sikur këto energji të shpenzoheshin mbi shqetësimin e sigurisë së jetës, të ushqimeve, mbi aksidentet në rrugë, vrasjet, papunësinë, qeverisjen, muzikën surrugato me të cilën injektohen brezat e përhumbur në asgjënë e horizonteve të munguara të së ardhmes, ky vend me siguri do të ishte ndryshe.
Tek ne, hera-herës nën abuzimin me lirinë e fjalës (ku çdo idiot ka mundësinë të thotë diçka – do të thoshtë Umberto Eco për botën virtuale) hasen sulme baltosëse edhe për Nënë Terezën. Për atë që do të duhej të ishte për ne, ikonë indentitare.
BORGES thotë “besoj vetëm tek individët: gjithë të tjerat, nacionalitetet dhe klasat shoqërore janë thjesht komoditete intelektuale”. Andaj, energjia e Arbër Hajdarit si model duhet promovuar, e gjendur larg forumeve e grupimeve përtace e duartrokitëse të partive politike, krijon vetiu një identitet orgjinal i cili duhet mbështetur nga cilido zë i arsyeshëm i shoqërisë.
Unë e njoh nga afër Arbrin, prandaj flas me bindje e përgjegjësi bashkë me shpresën dhe lutjet për më shumë arbër. Që kjo Arbëria jonë, të paktën, të mos jetë e varfër edhe shpirtërisht.
