Nëna e Lear Kurtit ka thyer heshtjen dhe ka folur për ngjarjen tragjike, të vdekjes të të birit në duart e Policisë së Shtetit. Fatmira Mustafaj tregon se djali është dhunuar dhe se ajo i ka parë shenjat. “Unë flas dhe ne emër të të gjitha nënave, që çdo të ri që kapin në rrugë, këta policët nuk e di janë të shkolluar, a janë prindër, por i kapin dhe përdorin forcën. Të rinjtë janë të tmerruar dhe prandaj ikin. Policia këtu është bërë e tmerrshme, nuk kanë siguri të rinjtë. Djali më thoshte “mami, po më erdhi e keqja, vetëm nga këta do më vijë””,-tha në një intervistë për “News 24”.
Intervista e plotë
Kur keni biseduar për herë të fundit me Learin?
Ishte ora 11 pa pak dhe i thashë “hajde mi nën se u bëmë për mall”. Më tha do vij. i thashë “a ta vë dushin?”. Jo më tha se jam i pastër dhe do sjell një gjë. i thashë nuk dua asgjë, vetëm të jesh mirë. E pyeta a je brenda në shtëpi se “ti e di si është nata”. Mos ki merak më tha “nesër do rri gjithë ditën me ju”. E kam bërë gjumin copa copa.
Biseda ka qenë natën që ndodhi ngjarja. Cfarë ndodhi më pas? Kush iu informoi?
Shokët e Learit më thanë hajde. U thashë “mos më thoni që është në burg ose në spital”. Më morën dhe shkuam te Spitali Ushtarak. Kur shkuam atje pyeti burri dhe i thanë nuk kemi njeri me këtë emër. Pastaj shkuam te morgu.
Pse shkuat te morgu?
Atje më çuan këta se mua nuk më thonin gjë. Burri ndërkohë e kishte marrë vesh. Nga 11 pa pak që fola me Learin, në 11 e pak ai ka ndërruar jetë. Atje u bëra keq si çdo nënë. Më thanë që është në morg dhe u thashë “nuk na lënë me e pa?”. Më thanë është në gjendje kome. i thashë që dua ta shikoj. Shkoi dhe burri deri poshtë, por ishte e rrethuar me policë.
Arritët ju ose bashkëshorti që ta shikonit trupin e Learit?
Fare, fare. Në ato momente humba ndjenjat. Nuk e di se sa kam qëndruar shtrirë. Ishte ora 3 dhe Leari kishte ndërruar jetë shumë herët. Më thanë që ka ndërruar jetë djali. Nuk e mendoja kurrë, ai ka qenë shumë i fortë. Ai nuk ishte vetëm, çuni im, ishte çuni i gjithë Tiranës se vetëm mirë bënte. Edhe për sëmundjen që kam dëgjuar nëpër lajme, nuk e di pse thonë kështu gjërash, por ai gëzonte një shëndet të plotë. Nuk kemi pasur asnjë recetë, asgjë. Vetëm kur e regjistrova te Tajvani për badigard, i kam hapur një kartelë. Dua të them që Leari gëzonte një shëndet të plotë. Hashash pinte, por që të ketë pasur shenja dobësie, apo të këputej jo.
Ju të nesërmen e tërhoqët trupin e pajetë, e hapët arkivolin, e patë djalin?
Unë e hapa, sa e ngrita kapakun u tmerrova. Kishte të qepura nallbançe, ishte i mavijosur. Supozimet e mia janë që ai njeri ishte i dhunuar dhe iku i dhunuar. Se çfarë nxjerrin këta që ka futur qese, është e pabesueshme. Kur e ndjejnë të rinjtë që ndiqen, gjithmonë e hedhin.
Pse thoni që ishte i dhunuar?
Pashë edhe sot që kishte një hematomë. Ishte i grushtuar, i masakruar. Ai ka marrë goditje të tmerrshme.
E keni takuar shokun e Learit që ishte bashkë me të?
Dje në darkë që kam folur i thashë “hajde merr rrobat dhe më sill rrobat e Learit”. Edhe ai ishte i shokuar. E kam parë vetëm në varreza. E njihja personin që rrinte me Learin. Shokët më thonë se ka qenë i shokuar. Unë e di shumë mirë se ai njeri ishte shumë i fortë, përballonte shumë gjëra. Ai ka ikur i dhunuar dhe i tmerruar. Këtu nuk ka shtet, këtu të rinjtë shikojnë orën dhe thonë “bobo”. Leari im nuk e meritonte këtë, vetëm ai e di si iku. Me shenjat që kam parë, ai është i dhunuar.
Keni kërkuar informacion? Keni marrë avokat?
Kemi marrë avokat, janë shokët e djalit që më kanë adresuar. Unë dua të hiqen njollat që kanë vënë mbi djalin tim dhe të kërkohet drejtësia. Pse këta fëmijë i marrin dhe i rrahin, pse nuk prangoshen dhe ti mbajnë brenda. Leari ka ikur i tmerruar prej këtej. Ai ishte njeri që duronte shumë. Edhe pa bukë të ikte, nuk e di ku e gjente gjithë atë forcë.
Ju thatë se kishte shenja, kush dushoni se e ka dhunuar Learin?
Vetëm Policia. Atë e donin të gjithë shokët. Ishte pak nevrik, por shokët ia dinin natyrën dhe e pranonin siç ishte. Leari para 10 vitesh iu mbyll një çështje dhe doli i pafajshëm. i erdhi një letër që duhet të paraqitet në gjyq dhe më tha “duhet me ik jashtë se këta do më plasin brenda”. i thashë rri i qetë se kemi avokat. Më tha “çfarë jete është këtu, ke frikë të dalësh”. Policinë e kishte fobi, e kanë kapur disa herë edhe me shoqen e tij që kishte. Por e ndjente veten të pastër dhe fliste. Ai ishte i dhunuar.
Çfarë kërkoni nga institucionet?
Unë flas dhe ne emër të të gjitha nënave, që çdo të ri që kapin në rrugë, këta policët nuk e di janë të shkolluar, a janë prindër, por i kapin dhe përdorin forcën. Të rinjtë janë të tmerruar dhe prandaj ikin. Policia këtu është bërë e tmerrshme, nuk kanë siguri të rinjtë. Djali më thoshte “mami, po më erdhi e keqja, vetëm nga këta do më vijë”. Më thoshte “nuk më pëlqen kjo botë, ishte njeri me katër gjuhë”. Ai ishte fëmija i gjithë lagjes, të gjithë e donin. Ai nuk e meritonte këtë tmerr.
Keni një apel?
Fëmijët janë të pafajshëm. Të rinjtë e sotëm janë shumë të mirë, por janë të tmerruar dhe nuk kanë siguri këtu. Nuk e mendoja kurrë vdekjen e djalit dhe sidomos në këtë mënyrë.
Ka pasur disa protesta ditët e fundit…
Nuk i kam parë fare. kam qenë shumë i lidhur me çunin. Burrit i thashë “do jemi vetëm ne të dy, unë e di që ai është i dhunuar”. Prandaj kërkova ta shikojmë deri në fund masakrën që i bënë fëmijës.
