Imazhi i ngritjes së Flamurit të Kuq mbi Reichstag, më 2 maj 1945 ka ardhur për të përfaqësuar ‘fitoren totale’ të Rusisë Sovjetike mbi Gjermaninë naziste në Luftën e Dytë Botërore. Po atë ditë, gjenerali Helmuth Weidling, komandanti i fundit i mbetur i forcave naziste që mbronin kryeqytetin gjerman, urdhëroi ‘ndërprerjen e menjëhershme të rezistencës’, duke ia dorëzuar qytetin Ushtrisë së Kuqe.
Megjithatë, fotografia ikonë, e realizuar nga fotografi i famshëm sovjetik i luftës, Yevgeny Khaldei dhe i botuar më 13 maj 1945 në revistën Ogonyk, ishte një rishfaqje e menaxhuar nga skena. Sipas rrëfimeve sovjetike, ngritja e vërtetë e Flamurit të Kuq në majë të Rajhstagut ndodhi natën e 30 prillit pas përpjekjeve të përsëritura të ushtarëve sovjetikë për të kapërcyer një garnizon të vendosur gjerman. Por edhe kjo datë duhet trajtuar me kujdes. Komanda sovjetike dhe ushtarët ishin të fiksuar me kapjen e Rajhstagut deri më 1 maj, në mënyrë që të mund të shënonin fitoren në Ditën Ndërkombëtare të Punëtorëve, ndërsa luftimet e ashpra vazhduan në Berlin dhe rrethinat e tij për disa ditë më pas. Megjithatë, ishte e pamohueshme që në fillim të majit Ushtria e Kuqe kishte pushtuar ‘strofkën e bishës fashiste’.
Kapja sovjetike e Berlinit pati një çmim të rëndë: 78.291 ushtarë të Ushtrisë së Kuqe u vranë dhe 274.184 u plagosën. Rezultati nuk ishte kurrë në dyshim: 90,000 mbrojtës gjermanë u përballën me mbi një milion ushtarë të Ushtrisë së Kuqe. Forcat naziste që mbronin Berlinin përbëheshin nga divizione të varfëruara dhe të armatosura dobët Wehrmacht dhe Waffen-SS, Volkssturm të trajnuar dobët dhe të papërshtatshëm (milicia popullore gjermane e krijuar në 1944-45, e përbërë nga të moshuar dhe të papërshtatshëm) dhe anëtarë të Rinisë Hitleriane. Megjithatë, pati luftime të ashpra në rrugë. Frika nga raprezaljet ruse e nxitur nga propaganda naziste, veçanërisht në mesin e kontingjenteve të huaja të SS, frymëzoi një qëndrim të egër të fundit. Ata llogaritën se do të ishte më mirë të merreshim me aleatët perëndimorë si pushtues sesa Rusinë Sovjetike.
Shkalla e lartë e viktimave ishte gjithashtu rezultat i nxitimit sovjetik. Stalini e kishte vonuar sulmin ndaj Berlinit sepse donte që forcat sovjetike të ishin të përgatitura mirë për t’u përballur me rezistencën e pritshme të ashpër naziste. Më 1 prill 1945, gjenerali thirri komandantët e tij të lartë në Kremlin dhe e bëri të qartë se ishte e domosdoshme që Ushtria e Kuqe të shkonte në Berlin përpara amerikanëve ose britanikëve. Ndonëse fillimisht i kishte premtuar Marshall Zhukovit marrjen e Berlinit, Stalini tani ndau komandën e sulmit midis Zhukovit, Konevit dhe Rokossovsky-t, duke u thënë atyre se “Kushdo që hyn i pari merr Berlinin”. Duke u dhënë atyre dy javë, Stalini ndezi një garë midis komandantëve të tij të lartë për të kapur kryeqytetin gjerman. Komandanti i njësisë që ngriti “Flamurën e Fitores” mbi Rajhstagun do të bëhej Hero i Bashkimit Sovjetik.
Gara për Rajhstagun
Stalini fillimisht ishte në mëdyshje për një udhëtim për Berlinin. Në Jaltë në shkurt 1945 ai kishte ndjekur një ‘politikë bashkëpunuese’ me aleatët perëndimorë që mund të përfitonte nga Bashkimi Sovjetik dhe mund të kërcënohej nga një kapje e njëanshme e Berlinit.
Për komandantët dhe ushtarët e Ushtrisë së Kuqe, megjithatë, marrja e Rajhstagut ishte një simbol i sakrificës dhe triumfit të tyre përfundimtar në luftën me Gjermaninë naziste. Letrat e shtëpisë së ushtarëve të zakonshëm dëshmojnë për këtë etje për hakmarrje dhe lavdi, me objektivin e Rajhstagut shpeshherë të spikatur në mendimet e tyre. Fushata lindore e Luftës së Dytë Botërore e luftuar midis Gjermanisë naziste dhe Rusisë Sovjetike kishte qenë jashtëzakonisht shkatërruese për jetën dhe vendin; ishte katërfishi i shkallës së konfliktit në Frontin Perëndimor. Pushtimi nazist dhe kundërofensiva sovjetike rezultuan në mbi 23 milionë të vdekur ushtarakë dhe civilë sovjetikë. Berlini do të ishte i tyre me të drejtën e vuajtjes dhe jo vetëm të pushtimit.
Gara për bombën?
Anthony Beevor ka argumentuar se gara për Berlinin ishte një episod në kërkimin e Stalinit për një bombë atomike. Spiunët sovjetikë e kishin informuar Stalinin për përparimin e Projektit Anglo-Amerikano-Kanadez, Manhattan. Programi sovjetik, Operacioni Borodino, ishte shumë prapa. Shtetet e Bashkuara deri më tani u kishin dhënë sovjetikëve vetëm furnizime simbolike të materialit thelbësor të oksidit të uraniumit – me shpresën për të zbuluar se çfarë po bënin ata – dhe synonin, me britanikët, të vendosnin një monopol të pasluftës mbi furnizimet e botës me material atomik. Stalini ishte i vendosur për të kapur ekspertizën dhe furnizimet atomike të qendrës gjermane të kërkimit bërthamor, Instituti Kaiser Wilhelm, i vendosur në jugperëndim të Berlinit. Por megjithëse Ushtria e Kuqe arriti të kapte me sukses objektet dhe tre tonë oksid uraniumi, i cili i dha një shtysë shumë të nevojshme programit të bombës atomike të Stalinit, aleatët perëndimorë u larguan me ekspertizën.
Pikëpamja sovjetike e fundit të lojës evropiane
Stalini pa në Gjermaninë e pushtuar dhe Evropën Lindore mundësinë për të korrigjuar humbjet e mëdha njerëzore dhe materiale të luftës: një burim dëmshpërblimi fizik dhe financiar, punë dhe tregje të nevojshme për rindërtimin e ekonomisë dhe shoqërisë sovjetike. Por Stalini nuk u besonte ambicieve territoriale, politike dhe tregtare të Shteteve të Bashkuara dhe Britanisë. Synimi i tyre, besonte ai, ishte të takonin Ushtrinë e Kuqe sa më shumë që të ishte e mundur në Perëndim, duke pushtuar territorin në zonën e rënë dakord sovjetike të pasluftës. Trupat britanike dhe amerikane kishin kaluar Rhein, pasi kishin përfituar nga dështimi gjerman për të hedhur në erë një urë hekurudhore që kalonte lumin në Remagen, dhe Stalini kishte frikë se ata do të arrinin në Berlin përpara Ushtrisë së Kuqe. Ai gjithashtu kishte frikë, gabimisht, nga një armëpushim i veçantë midis aleatëve perëndimorë dhe Gjermanisë. Mosbesimi i Stalinit u përkeqësua nga vdekja e Presidentit, Franklin Roosevelt më 12 prill 1945: Pasardhësi i Roosevelt, Harry S. Truman, kishte thënë në vitin 1941 se nazistët dhe sovjetikët duhet të liheshin të vrisnin njëri-tjetrin. Prandaj, Stalini vendosi të ringjallë planet e mëparshme sovjetike për të marrë Berlinin. Në fakt, Truman, fillimisht të paktën, do të vazhdonte atë që ai gjykoi të ishte strategjia e Ruzveltit. Kontributi i Aleatëve Perëndimorë në sulmin përfundimtar në Berlin ishte i kufizuar në bombardimin e qytetit dhe furnizimet gjermane të karburantit, derisa Ushtria e Kuqe hyri në kryeqytet më 20-21 prill.
Pikëpamja e SHBA-së për finalen evropiane
Në prill të vitit 1945, prioriteti i Presidentëve, Roosevelt dhe Truman dhe i Komandantit Suprem, Forcave Aleate të Ekspeditës, Gjeneral Eisenhower, ishte të siguronin ndihmën sovjetike për të mposhtur Japoninë, jo për të shkuar në Berlin përpara Ushtrisë së Kuqe. Në Konferencën e Shefave të Shtabit të Aleatëve të Maltës në fillim të vitit 1945, në përgatitje të Jaltës, u llogarit se do të duheshin edhe 18 muaj të tjerë për të mposhtur Japoninë. Prandaj, Roosevelt dhe Eisenhower kërkuan të fitonin angazhimin e Stalinit për luftën në Azi, përpara një pushtimi të kontinentit japonez. Kjo u bë edhe më jetike pas rënies së regjimit nacionalist të Chiang Kai-Shek në Kinë.
Prandaj Eisenhower i rezistoi thirrjeve britanike, për të shkuar në Berlin përpara rusëve: ai nuk e pa të nevojshme të pësonte viktima të rënda të parashikuara ose të kundërshtonte Stalinin. Gjithsesi, arsyetoi ai, ishte rënë dakord që kryeqyteti gjerman të ishte në sferën e ndikimit sovjetik. Eisenhower ndoshta e nënvlerësoi vendosmërinë e Stalinit për të marrë Berlinin dhe për të kapur programin gjerman të kërkimit bërthamor. Komandanti i Përgjithshëm i SHBA-së vendosi t’i përmbahet planit të tij të një përparimi të përgjithshëm përtej Rhine dhe rrethinat e Ruhr. Me miratimin e Uashingtonit, por për tmerrin e Londrës, ai drejtoi shtytjen kryesore amerikane drejt lindjes, Saksonisë – ku ushtarët e SHBA dhe të Ushtrisë së Kuqe, shtrënguan duart në Elbë në Torgau më 25 prill – dhe në jug për të marrë atë që ai gabimisht besonte se do të ishte Përplasja e fundit naziste në Alpet bavareze dhe austriake. Me pak besim se forcat britanike mund të arrinin në Berlin përpara rusëve, pasi një lëshim për britanikët Eisenhower i urdhëroi ata të shkonin drejt kufirit danez dhe të përparonin përgjatë bregut verior gjerman.
Kryeministri Winston Churchill dhe komandanti i përgjithshëm Field Marshall Montgomery u përpoqën vazhdimisht dhe nuk arritën të bindin SHBA-në që aleatët perëndimorë duhet të marrin Berlinin përpara rusëve. Churchill ishte i shqetësuar për synimet sovjetike në Evropën Qendrore dhe Lindore të pasluftës dhe donte që forcat britanike të përshpejtonin përparimin e tyre për të arritur sa më larg Lindjes. Kjo do t’u jepte atyre një pozicion të fortë negociues në zgjidhjen e pasluftës. Megjithatë, në Maltë, britanikët duhej të braktisnin një propozim për një shtytje të vetme nga aleatët perëndimorë në Gjermani të udhëhequr nga Montgomery dhe Grupi i tij i Ushtrisë së 21-të. Strategjia, fuqia punëtore dhe municionet amerikane ishin dominuese dhe Montgomery bëri pak për të krijuar besimin dhe ngrohtësinë e homologëve të tij amerikanë. Britania ishte tani më e dobëta nga aleatët e “Treve të Mëdha” të kohës së luftës dhe situata e saj e rrezikshme financiare, kërkonte një fund të shpejtë të luftës. Sigurimi i pjesëmarrjes sovjetike në luftën e Lindjes së Largët ishte gjithashtu në interesat britanike: një ofensivë sovjetike kundër forcave japoneze në Mançuria do të ishte e dobishme në devijimin e trupave japoneze nga përpjekja e Britanisë për të rimarrë Malajën. Sado të tronditur Churchill dhe Montgomery mund të kenë qenë nga vendimi për të mos shkuar me makinë lufte në Berlin, ata nuk kishin as burimet dhe as ndikimin për të ngritur çështjen kundër tij.
Ndonëse as të kënaqur me një kapje të Berlinit nga Ushtria e Kuqe dhe as të paqartë për ambiciet sovjetike të pasluftës, britanikët nuk ishin në gjendje të sfidonin rusët në një ‘garë për Rajhstagun’. Nëse politika e SHBA-së do të kishte qenë për të arritur atje së pari, forcat aleate perëndimore mund t’i kishin dhënë Ushtrisë së Kuqe një vrapim për paratë e tyre, por në këtë fazë përfundimtare të konfliktit evropian, vëmendja amerikane ishte e fiksuar fort në luftën e Lindjes së Largët. Për Bashkimin Sovjetik, arritja së pari në Berlin ishte një akt simbolik dhe një goditje praktike parandaluese. Stalini ishte i vendosur se duhet të ishin ushtarët e Ushtrisë së Kuqe ata që mposhtën qëndrimin e egër të fundit të Gjermanisë naziste dhe vunë flamurin e tyre të Fitores në rrënojat e djegura të Rajhstagut. Forca e vendosmërisë së liderit sovjetik dhe dëshira ruse për hakmarrje në fund të një konflikti të tmerrshëm, ishte të provonte një portret ogurzi për historinë e shpalosur të Evropës së pasluftës. Por në fund të prillit dhe në fillim të majit 1945, shumica e njerëzve thjesht donin që lufta në Evropë të përfundonte.
Dr Luke Gibbon
Suggestions for further reading:
Anthony Beevor, Berlin: The Downfall 1945 (Penguin Books, 2002)
John Erickson, Road to Berlin: Stalin’s War with Germany Volume II (Weidenfeld & Nicholson, 1983)
Gill Bennet (ed), The End of the War in Europe 1945 (HMSO, 1996)
David Stafford, Endgame 1945: Victory, Retribution, Liberation (Little, Brown, 2007)
Përgatiti: Albert Vataj / Koha Jonë
